Vier Voor Vrijdag! Aflevering 3

Vier verrukkelijke vrouwen vandaag in deze derde Vier Voor Vrijdag-aflevering. Klik op de foto’s en uw leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

1. Susan Tedeschi: ‘You got the silver’

Het Radio 1-programma ‘Pili-Pili’ heeft mijn bankrekening de laatste jaren al heel wat lichter gemaakt. Ook de muziek van de New Yorkse Susan Tedeschi leerde ik ongeveer een jaar geleden kennen dankzij dit programma. Resultaat: ik kocht haar laatste studioalbum ‘Hope & desire’ en daarvan was ik zo onder de indruk dat ik daarna meteen haar hele back catalogus heb aangeschaft. Susan Tedeschi wordt meestal bestempeld als de opvolgster van Bonnie Raitt en die vergelijking is enigszins terecht. Alleen: Susan Tedeschi is vanwege haar krachtige, rauwe stem stukken beter! Op haar recentste studioalbum ‘Hope & desire’ brengt Tedeschi louter eigen interpretaties van andermans werk, maar ze doet dat zo fenomenaal goed dat ze soms het origineel schijnbaar moeiteloos overklast. Luister bijvoorbeeld maar eens wat ze doet met The Rolling Stones hun ‘You got the silver’ op haar MySpace! Ook de andere 3 songs op de MySpace-pagina zijn trouwens afkomstig van dat lichtjes fantastische album ‘Hope & desire’ dat bovendien lekker rauw geproducet werd door Joe Henry, de man ook die als producer bijdroeg aan ‘Don’t give up on me’; het comeback-album van Solomon Burke.

2. Catherine Feeny: Hush now

Op 18 november staat Catherine Feeny in het voorprogramma van Elliott Murphy in het Cultureel Centrum van Lessines. Mijn tickets zijn alvast besteld; in de eerste plaats uiteraard voor Elliott Murphy, maar ik ben ook wel benieuwd naar de live-kwaliteiten van deze Engelse schone. De 3 songs op haar MySpace uit haar nieuwe album ‘Hurricane glass’ overtuigden me alvast om de cd te bestellen. Het wondermooi gezongen en gearrangeerde ‘Hush now’ (downloadbaar!) is zelfs één van de mooiste songs die ik dit jaar hoorde, maar ook ‘Mr. Blue’ en het ideale radiovoer ‘Hurricane glass’ doen het beste verhopen voor het hele album. Dit zou wat mij betreft wel eens dé revelatie van het jaar kunnen worden.

3. Kris Delmhorst: Galuppi Baldassare

Aimee Mann voor gevorderden, deze Kris Delmhorst. Alweer zo’n prachtige, warme stem die ik pas dit jaar ontdekte via de nieuwe albums van haar muzikale maatjes Jeffrey Foucault (‘Ghost repeater’), Peter Mulvey (‘The knuckleball suite’) en de in de eerste Vier Voor Vrijdag getipte Mark Erelli (‘Hope & other casualties’). De swingende jazzy americanapopsong ‘Galuppi Baldassare’ is de openingstrack op haar geweldige nieuwe album ‘Strange conversation’ waarmee ze met een vanzelfsprekend gemak de concurrentie op dat muzikale vlak (Dayna Kurtz) overtreft. Eén van de beste vrouwelijke Amerikaanse singersongwriters van nu dus en wie ‘Ghost repeater’ van Jeffrey Foucault dit jaar kocht en goed vond (en dat zijn er blijkbaar heel wat) moest deze nieuwe plaat van Kris Delmhorst ook maar eens op z’n minst beluisteren.

4. Tres Chicas: Drop me down

Vrouwelijke americana-groep met in de rangen de van Whiskeytown bekende Caitlin Cary die samen met Thad Cockrell vorig jaar de wondermooie duetplaat ‘Begonias’ maakte; mijn persoonlijke nr.20 van vorig jaar zoals u hiernaast kunt zien. En ook dit jaar is het weer prijs voor Cary die met haar groep Tres Chicas met ‘Bloom, red and the ordinary girl’ een hemelbestormend mooie opvolger voor het vorige uitstekende album ‘Sweetheart’ maakte. De hartverscheurende tranentrekker ‘Drop me down’ (downloadbaar!) is de openingstrack van dat nieuwe album en zet meteen de intrieste, maar hemelsmooie toon voor de rest van de plaat. Op de MySpace-pagina van de groep staat met ‘Still I run’ zelfs de mooiste song uit die nieuwe plaat. Logisch misschien, want het is Caitlin Cary zelf die de lead vocals van dit nummer voor haar rekening neemt.