CD – William Elliott Whitmore : Song of the blackbird

Slechts één nieuw cd’tje gekocht afgelopen weekend: ‘Song of the blackbird’ van de mij tot voor kort onbekende William Elliott Whitmore. Deze cd werd me hard aanbevolen door dé Guy die er deze alleszeggende recensie over schreef voor Goddeau. Ik heb het schijfje inmiddels al zo’n tiental keer beluisterd (niet moeilijk want het duurt ocharme maar 31min.9sec.) en, godmiljaar, over een ruwe ongeslepen diamant gesproken!  Twintiger William Elliott Whitmore klinkt met z’n warme, donkere rasp van een stem in de 9 rauwe afgekloven lappen countryblues die ‘Song of the blackbird’ telt zo mogelijk nog stukken rauwer en authentieker dan de zowat 50 jaar oudere outlaw Ramblin’ Jack Elliott op diens recente album ‘I stand alone’. Een Groots rootsalbum dus alweer; verpakt in een bescheiden kartonnen hoesje, dat echter moeiteloos this year’s prijs voor Mooiste Albumcover wegkaapt! En dat dit overdonderende less is more-album hoog zal eindigen in mijn eindejaarslijstje spreekt voor zich. Bovendien bestel ik me ook meteen de in het hoesje vermelde 2 vorige albums ‘Hymns for the hopeless’ en ‘Ashes to dust’ van Whitmore, want deze rechtstreeks from the muddy banks of the Mississippi geviste pure natuursteen is allesbehalve fool’s gold en – nouja – smaakt beslist naar méér! Nog niet overtuigd? Lees er dan ook deze recensie op na!