CD – SOPHIA : Technology won’t save us

Het verhaal achter de instrumentale titeltrack (lees de echte reviews er maar eens op na; het verhaal wordt overal uit de doeken gedaan) van ‘Technology won’t save us’, de nieuwe vierde studioplaat van Sophia, kan je perfect vervangen door de meest ingrijpende gebeurtenis uit je eigen leven. Maar dat besefte ik pas bij de 2de beluistering van de cd.

Tijdens die Magistrale, Overrompelende titeltrack rolde ineens de héle film van De Dag Die Mijn Leven Voorgoed Veranderde af (Die Zondag 24 Maart 2002 stond ik op m’n 28ste voor het eerst oog in oog met de dood) en daardoor snapte ik de plaat plots; ze klopt van a tot z. Want ook in de overige songs herken ik mezelf maar al te goed.

In de ijzingwekkend aangrijpende song ‘Big city rot’ bijvoorbeeld begrijp ik Sophia-orkestleider Robin Proper-Sheppard maar al te goed als hij met gemeend gebroken stem zingt: “At least with Hope in my life I feel like I’ve got a home”. Hoe vaak heb ik het immers zelf al niet tegen mijn psychologe gezegd dat ik me gelukkig kan vastklampen aan de levenslust die mijn dochter uitstraalt (voor de nitwits: Hope is de naam van Proper-Sheppard’s dochter; haar verjaardag wordt uitgebreid gevierd op de live-cd ‘De Nachten’) én aan mijn lieve madam (ik heb dan tenminste in tegenstelling tot Robin toch nog een extra steun).

Aan uitspraken als “nietszeggende plaat” erger ik me dus mateloos. Want “nietszeggend” is ‘Technology won’t save us’ dus allesbehalve. Integendeel zelfs. Dit is samen met ‘Fixed water’ (omdat die ging over de dood van Proper-Sheppard z’n maat in The God Machine) de meest emotioneel beladen plaat die Robin Proper-Sheppard ooit heeft gemaakt. Wie ooit een levensingrijpende gebeurtenis heeft meegemaakt én bereid is zichzelf te verliezen in deze confronterende plaat zal dat zelf wel ondervinden. Iemand met een sterk inlevingsvermogen ook. Diegenen met het levensmotto ‘Living la vida loca’ of ‘Carpe diem’ begrijpen deze plaat niet.

‘Technology won’t save us’ heeft daarom een haast verstikkende uitwerking op mij. Ik heb de plaat deze week meermaals halverwege moeten stopzetten. Omdat het me bij momenten té zwaar werd, omdat ik me bij momenten té zeer bekeken voelde, omdat ik het bij momenten té confronterend vond; dié impact heeft deze plaat op me. De onaards mooie arrangementen en melodieën versterken deze gevoelens alleen maar. Maar toch moét ik deze plaat blijven beluisteren. Deze plaat heeft me deze week immers doen inzien dat het minder goed met me gaat dan dat ik mezelf een hele periode (van begin september tot vorige week) heb wijsgemaakt.  Anti-depressiva kunnen je helpen om je goed te voelen, maar eigelijk geven ze je slechts een vals goed gevoel.

Voor mij is het emotioneel uitputtende ‘Technology won’t save us’ dan ook een noodzakelijke, want therapeutische plaat. Dat deze plaat me zou kunnen genezen betwijfel ik ten zeerste. Maar dat ze een oude, diepe wonde weer heeft opengereten en me tot in het diepste van m’n wezen heeft geraakt, is een understatement. “Beluister dit dan niet; hoe kun je jezelf dit aandoen”, kunt u zich hierbij afvragen. Wel, misschien was het, hoe confronterend ook, nodig dat ik met m’n neus nog eens op de feiten werd gedrukt. Nooit gedacht echter, dat zoiets als een plaat dit zou kunnen. In ieder geval: dergelijke gevoelens en emoties losweken kunnen alleen maar de Grootste Platen. ‘Technology won’t save us’ is daarom dan ook een Meesterwerk en nu al een Klassieker én een Noodzakelijke, Verplichte Plaat voor mensen zoals ik met een vaste wekelijkse afspraak bij de psycholoog. Happy people with no stories laten deze plaat beter links liggen, want ze begrijpen ze toch niet. Zij kunnen zich beter de nieuwe Robbie Williams aanschaffen. 8/10

N.B.: Mijn CD-Top 20 van 2006, waarvan ik tot vorige week nog zo overtuigd was, mag ik na het emotioneel uitputtende ‘Technology won’t save us’ wel in de vuilbak smijten. Voor wie hier een ‘echte’ analyse van de plaat verwachtte: sorry, maar dit moest ik van me los kunnen schrijven. In ieder geval is dit sowieso de beste Sophia-plaat ooit. En ja: ik was er 10 jaar geleden toen ‘Fixed water’ uitkwam meteen bij; ik schreef toen zelfs de review ervan voor de Halse Doctor Vinyl-uitgave ‘Tune in’. En voor de jongsten onder u: die plaat werd toen énorm gehypet in het dagelijkse Studio Brussel-programma ‘Basta’ (denk ik dat het toen heette; het was alleszins de opvolger van UpDate en de voorloper van onder andere ‘Radar’… hoe het tegenwoordig heet, weet ik niet)  met Jan Sprengers, waar de plaat toen wékenlang hoog genoteerd stond in ‘De Medialijst’; een wekelijkse cd top 15 die samengesteld werd door de toenmalige stubru-muziekredactie en de belangrijkste muziekrecensenten van toen.