2006 was meer dan ooit op muzikaal gebied het jaar van de bejaarden. Het lijstje muzikale ouwe scheten die dit jaar goeie tot uitstekende nieuwe studioplaten uitkakten, oogt immers ronduit indrukwekkend. Bovendien overklasten de meeste ouwe rukkers moeiteloos het nieuwe werk van today’s hippe jonge hengsten, waardoor de muzikale toekomst er best somber uitziet. Het eindlijstje met mijn 20 favoriete platen van 2006 zal méér dan waarschijnlijk dan ook door ouw peekes gedomineerd worden. Veel van de hieronder vermelde krasse knarren waarvan ik de nieuwe platen kocht, maken alvast een goeie kans om een plaatsje in mijn eindlijst op te eisen:
– Johnny Cash (26/02/1932-12/09/2003): American V – A hundred highways (10/10)
– Guy Clark (65): Workbench songs (8/10)
– Bruce Springsteen (57): We shall overcome – the Seeger sessions (9,5/10)
– Bob Dylan (65): Modern times (8/10)
– Neil Diamond (65): 12 songs (7/10)
– Elvis Costello (52) & Allen Toussaint (68): The river in reverse (7,5/10)
– Mark Knopfler (57) & Emmylou Harris (59): All the roadrunning (7/10)
– Tom Petty (56): Highway companion (7/10)
– Los Lobos: The town and the city (8/10)
– Ray Wylie Hubbard (60): Snake farm (4/10)
– Rosanne Cash (51): Black cadillac (5/10)
– Neil Young (61): Living with war (6/10)
– Tom Russell (56): Love & fear (4/10)
– Solomon Burke (66): Nashville (9,5/10)
– Ramblin’ Jack Elliott (75): I stand alone (7,5/10)
– Bert Jansch (63) : The black swan (7,5/10)
– Jerry Lee Lewis (71): Last man standing (5/10)
– Willie Nelson (73): Songbird (7/10)
– Kris Kristofferson (70): This old road (7,5/10)
En nóg is het hiermee niet afgelopen, want op 4 december verschijnt ‘Cake or death’, de nieuwe plaat van de inmiddels 77-jarige Lee Hazlewood! Nu al een legendarische plaat, want het wordt de definitieve afscheidsplaat van deze muzikale excentriekeling. Mijn exemplaar is alvast besteld! Zie hier alvast het (knullig geschreven) promotekstje van leverancier Bertus:
“Zijn gezondheid laat sterk te wensen over, maar hij kan het nog steeds: Lee Hazlewood! De man is van grote invloed op de popmuziek geweest als producer en/of songschrijver voor o.a. Duane Eddy, Waylon Jennings, Dean Martin, Frank en natuurlijk Nancy Sinatra. Op zijn allerlaatste album laat de legende (bijna) alles de revue passeren wat zijn leven zo magisch en onvergetelijk heeft gemaakt. Drama, sentiment, tekstuele toverij, subtiele politiek, onvergetelijke melodieën, schuine streken: met zijn 77 jaar is hij nog steeds dezelfde kwajongen van weleer. Het doek valt voor Lee Hazlewood, maar zelden viel het op zulke ingenieuze en beruchte wijze!”
Roen's Ranch 
Ik vind uw muziekkeuze eerlijk gezegd nogal ééntonig en erg amerikaans gericht. Uw bewering dat de muziek van Marco Borsato geprefabriceerde hersenloze pulp is doet mij vermoeden dat u weinig van muziek kent. Ik heb muziek gestudeerd en muziek gespeeld en gelukkig heb ik wel een brede muzikale smaak zodat ik het goede van alle mogelijke gengres (Jazz, Dance, Klassiek, Pop, Rap, Lounge, ..) kan appreciëren. By the wat, ik persoonlijk vind Bruce Springsteen hersenloze en zelfs kinderachtige muziek (cf Born in the USA), uiterst geschikt voor de doorsnee Amerikaan.
LikeLike