5 Jaar Goddeau: De CD Top 20! Deel 4

We naderen de ontknoping damesenheren! En deze gruwelijke horror Top 4, waarvoor ik een paar maanden geleden al vreesde, zit er aan te komen: 4) Bright Eyes: I’m wide awake it’s morning, 3) Antony & The Johnsons: I am a bird now, 2) Sufjan Stevens: Illinoise, 1) Arcade Fire: Funeral. Andere verschrikkingen als Arctic Monkeys, Wilco, Franz Ferdinand, dEUS en Soulwax zijn ook nog best mogelijk natuurlijk. Enfin, voor het zover is, eerst nog de nummers 8 tot en met 5 die sinds vannacht online staan.

8. Mark Lanegan Band: Bubblegum

Mijn favoriete plaat sinds het begin van dit nieuwe millennium. Wellicht ook de meest gedraaide cd sinds het jaar 2000 @ Roen’s Ranch.  En ook in mijn persoonlijk allertijden-lijstje zou ‘Bubblegum’ wel eens hoog kunnen scoren. Nooit gedacht eigelijk, dat er zoveel Goddeau-lezers op deze ultieme moderne rockklassieker zouden gestemd hebben. Of zou er dan toch een verschil zijn tussen de bezoekers van de Goddeau-site enerzijds en de zwammers (waaronder mezelve) op het Goddeau-forum anderzijds en zou, in dat geval, bovenstaande horror top 4 alsnog en hopelijk een verkeerde gok zijn? Laten we hopen van yes. In ieder geval: méér dan terecht in de Top 20 beland en wat mij betreft had ie nog 7 plaatsen hóger mogen staan. Voor de geïnteresseerden: op mijn ouwe blog schreef ik 2 jaar geleden dit over ‘Bubblegum’ (een beetje scrollen naar beneden aub).

7. Sigur Ros: Takk…

“(…) met het kernwoord bloedmooi kan iedereen zich verzoenen”, schrijft (jp) op Goddeau hierover. En hoewel deze ideale soundtrack voor de moderne hardwerkende, na z’n flexibele werkuren in wellness centra onthaastende mens niet meer aan mij besteed is, is dat eigelijk wel waar. Sommigen denken ondertussen wellicht dat ik a) geld te véél heb (hetgeen helemaal niet zo is) of b) compleet zot ben (hetgeen wél zo is), maar ik kocht deze cd eigelijk puur omwille van de schitterende limited edition. Met zo’n verzorgde, fraaie uitgave ontmoedig je pas het illegale downloaden zie, beste platenfirma’s. Geen nood overigens: ik gunde de muziek wel degelijk de in VN-resoluties gestipuleerde, verplichte 3 luisterbeurten, maar daar bleef het dan ook bij. Het leven is te kort om té veel tijd te verknoeien aan té langdradige cd’s die je uiteindelijk toch niet echt kunnen boeien. Maar dit hoesje oogt dus wel mooi bovenop de cd-kast. Ook een verdienste natuurlijk. 

6. Interpol: Antics

Ok beste Goddeau-redactie, ik heb jullie wel door: jullie doen het om mij te kloten. Dit is géén goeie grap; een biezonder flauwe zelfs. Maak nu maar rap de échte nummer 6 bekend op de site, want dit is écht te zot voor woorden. Écht.

5. Sigur Ros: ()

Of hoe een mens z’n muzikale smaak door de jaren heen in positieve zin kan veranderen. In 2002 was dit namelijk nog mijn favoriete plaat van het jaar. Vier jaar later begrijp ik niet meer wat ik hier toen zo goed aan vond. Muzikaal is hier immers geen zak aan; alles draait gewoon om de sfeer. Toegegeven; een erg mooie, desolate sfeer; dat wel. En een mens zou zó een reis naar Ijsland boeken met deze cd als reisgezel, al was het maar om aan den lijve te ondervinden in hoeverre de beeldrijke omschrijvingen in de recensies over deze cd overeenstemmen met de realiteit aldaar. In ieder geval: tegenwoordig is mijn favoriete plaat van het jaar 2002 ‘American IV – The man comes around’ van Johnny Cash en ik hoop van u hetzelfde zodat deze lijst morgen tenminste een terechte nummer één heeft (al zou ‘American V – A hundred highways’ van diezelfde Johnny Cash een nog bétere nummer één zijn natuurlijk). Maar dat is wishful thinking, vrees ik.