Roens CD Top 50 van 2006! Deel 1

41. Danny Schmidt: Parables & primes

Deze ‘Parables & primes’ verscheen vorig jaar al, maar was erg moeilijk verkrijgbaar waardoor de cd pas begin 2006 Roen’s Ranch bereikte. Hoewel dit reeds zijn vierde cd is, is Danny Schmidt één van dé ontdekkingen van het jaar voor mij. Het eerste wat ik hoorde van Schmidt was de wonderlijke sprookjesfolksong ‘This too shall pass’; één van de mooiste songs die ik dit jaar hoorde en de openingstrack op ‘Parables & primes’. Geen toevalstreffer overigens, want ook de overige songs bewijzen dat Schmidt een uitzonderlijk talent heeft om sterke, tot de verbeelding sprekende folksongs te schrijven. Nadeel is wel dat dit vanwege de intieme, warme sfeer een typisch winterplaatje is, waardoor je er pas ten volle van kan genieten als het buiten stenen uit de grond vriest en het binnen gezellig warm gemaakt wordt.

è http://www.myspace.com/dannyschmidt

42. Slaid Cleaves: Unsung

‘Unsung’ bereikt jammer genoeg nergens het niveau van Cleaves z’n uitstekende vorige cd ‘Wishbones’, die 2 jaar geleden nog op plaats 15 van mijn jaarlijstje van 2004 prijkte. Maar een minder goeie Slaid Cleaves plaat is toch nog altijd goed genoeg om een plaats in de top 50 van dit jaar op te eisen. Want hoewel Cleaves op ‘Unsung’ geen eigen songs, maar 13 eigen favoriete songs van voornamelijk in het rootswereldje bekende singer/songwriters covert, weet hij deze songs toch tot echte Slaid Cleaves liedjes te kneden. Sommigen zullen dit, niet in het minst omwille van Cleaves z’n zeurstem, een kabbelend zeurplaatje vinden; ik vind het een aangename luisterplaat. Maar ja, soort zoekt soort, want zelfs mijn eigen dochter (3,5) vindt mij nu al een énorme “zeurpiet”.

è http://www.myspace.com/slaidcleaves

43. Mark Knopfler & Emmylou Harris: All the roadrunning

Geslaagde duoplaat van Mark & Emmylou en bovendien stukken beter dan Knopfler z’n laatste strontvervelende studioplaat ‘Shangri-la’. Nuja, dat mocht ook wel, want beide grootheden hebben maar liefst 7 jaar aan dit project gewerkt. Op ‘All the roadrunning’ brengen nonkel Mark en tante Emmylou wat ze bij Goddeau al eens bespempelen als ‘nonkelrock’; en eigelijk is dat nog zo geen slechte omschrijving voor dit soort laidbackplaten waar lamlendige nonkels zoals ik best van weten te genieten.

44. The Gourds: Heavy ornamentals

Dit jaar The Gourds ontdekt dankzij deze nieuwe cd. Tien jaar te laat, ik weet het, en na ‘Heavy ornamentals’ besef ik dat ik weer een hoop in te halen heb. Ik kocht hun laatste plaat trouwens op basis van de aanstekelijke single ‘The education song’ die een hele tijd grijs werd gedraaid op Radio 1. Ondanks de diversiteit aan rootsstijlen die hier geëtaleerd worden, moet geen enkele song onderdoen voor de andere waardoor dit toch een consistente plaat is. Dat maakt dat The Gourds dit jaar met ‘Heavy ornamentals’ een sterkere rootsplaat dan Los Lobos hebben gemaakt.

45. Willy Clay Band: Rebecca drive

Complexloze feelgood americana uit Zweden begot! Maar dat is er eerlijk gezegd niet aan te horen, want Willy Clay Band klinkt op ‘Rebecca drive’ op en top Amerikaans en roept vooral herinneringen op aan The Eagles en The Band. Dat laatste is logisch want Garth Hudson van The Band stak de groep een helpende hand toe. Een cd waar ik alleszins goeie herinneringen aan overhoud, want iedere beluistering ervan voert me terug naar de zonovergoten Périgord streek, waar madam, de klein en ik afgelopen zomer een goeie, ontspannende vakantie beleefden. ‘Rebecca drive’ bleek bovendien een ideale roadplaat die perfect paste in het plaatje van het Franse platteland dat aan ons voorbijgleed terwijl wij langs de oneindig lijkende Franse highways scheurden.

è http://www.myspace.com/willyclayband

46. Shawn Mullins: 9th ward pickin’ parlor

Deze nieuwe Shawn Mullins-plaat verleent z’n titel aan de opnamestudio’s waar de plaat aanvankelijk werd opgenomen, maar er niet werd voltooid vanwege de passage van de verwoestende orkaa
n Katrina die ook deze opnamestudio wegvaagde. Het maakte dat Shawn Mullins met ‘9th ward pickin’ parlor’ eindelijk nog eens een geïnspireerde, bevlogen rootspop plaat maakte waarmee hij zijn beste plaat, ‘Soul’s core’ uit 1998, evenaarde en bij momenten zelfs overtrof. Dat mocht ook wel na het mislukte project The Thorns uit 2003 waar Shawn Mullins samen met Pete Droge en Matthew Sweet deel van uitmaakte. Bovendien werden de songs deze keer soberder dan ooit ingekleed waardoor we Mullins eindelijk ook z’n vorige soloplaat, de overgeproduceerde draak ‘Beneath the velvet sun’, kunnen vergeven.

è http://www.myspace.com/shawnmullins

47. Darrell Scott: The invisible man

Darrell Scott is bekender dan je zou vermoeden: als songleverancier voor onder andere de succesvolle Dixie Chicks verzekerde hij zichzelf alvast van een zorgeloze oude dag en voorts werkte hij onder andere met Steve Earle en Guy Clark. Logisch dat iedereen uit het rootswereldje wil samenwerken met deze Scott, als je het waanzinnig sterke songmateriaal hoort op ‘The invisible man’. Scott bracht al enkele platen onder eigen naam uit maar die gingen compleet aan me voorbij. Gelukkig maar dat ik dit jaar inpikte bij dit nieuwe ‘The invisible man’, dat door rootskenners gezien wordt als z’n beste soloplaat tot nog toe. Dankzij het heerlijke ‘The invisible man’ van Darrell Scott herontdekte ik overigens ook het vorig jaar verschenen ‘Childish things’ van James McMurtry.

è http://www.myspace.com/darrellscott

48. Scott Miller & The Commonwealth: Citation

Op zijn vierde plaat presenteert Scott Miller dankzij producer Jim Dickinson een superaanstekelijke mix van spaarzame, melodieuze folksongs en ronkende rootsrockers. ‘Citation’ kon vooral bij onze Noorderburen op heel wat bijval rekenen en bereikte daar zelfs de album top 100. Enig minpunt is dat hét hoogtepunt van deze plaat de Neil Young-cover ‘Hawks & doves’ is. Niet dat het eigen materiaal van Miller waardeloos is, maar toch. Zonder ‘Hawks & doves’ waren zijn eigen songs veel beter tot hun recht gekomen. Nu staan ze bij iedere beluistering van de cd in de schaduw van die ene machtige, onverwoestbare klassieker. Tip: skip ‘Hawks & doves’ om zo de pracht van Miller z’n eigen songs te ontdekken.

è http://www.myspace.com/thescottmiller

49. Greg Graffin: Cold as the clay

Punkrocker goes americana en dat gaat Bad Religion-zanger Greg Graffin getuige ‘Cold as the clay’ bijzonder goed af. Z’n gruizige stem leent zich dan ook uitstekend voor dit soort werk. Ik mag hopen dat Graffin dit ook inziet en de puberale punkrock definitief vaarwel heeft gezegd, zodat ‘Cold as the clay’ later als het geslaagde beginpunt van een nieuwe succesvolle carrière in de veel boeiendere rootssector zal gezien worden.

è http://www.myspace.com/greggraffin

50. Grand Theft: Lucky

De eerste in een rij van 5 Belgische cd’s in mijn top 50. Vijf, inderdaad. Hierdoor werd 2006 alsnog een uitstekend Belgisch muziekjaar. En ja, ik weet nog maar al te goed wat ik hier een paar maanden geleden schreef. Het najaar maakte echter heel veel goed en deze tweede bloedmooie americana parel van Grand Theft ontdekte ik pas 8 maanden na de release. Mijn schuld niet. Deze heerlijk mooie cd kreeg, buiten enkele recensies op gespecialiseerde webzines, zo goed als geen aandacht en bovendien was hij een half jaar na de release nog nauwelijks verkrijgbaar. Onvoorstelbaar! Dit terwijl grote ketens als MediaMarkt en Fnac heelder paletten met de platste hedendaagse drek aanbieden! Admiral Freebee heeft er met Grand Theft in ieder geval een te duchten concurrent bij.

è http://www.myspace.com/grandtheftmusic99