Roens CD Top 50 van 2006! Deel 2

31. Joanna Newsom: Ys

Een cd waar ik nog lang niet klaar mee ben. Ik heb ook getwijfeld om ‘Ys’ in mijn jaarlijstje te vermelden, omdat ik vind dat, als je ‘Ys’ in een jaarlijstje wilt opnemen, je hem dan op nummer 1 moét zetten. Omdat het een niet alledaagse, ijzingwekkend mooie cd is. Omdat het de mooiste cd allertijden is. Waarom ‘Ys’ dan pas op nummer 31 in mijn jaarlijst staat? Tja, de cd niét vermelden in een lijst waarin al mijn favoriete cd’s van dit jaar staan, zou ook onterecht geweest zijn. Maar het is een cd waarvoor je zelf in de juiste mood moet zijn en waarvoor de sfeer juist moet zitten. ‘Ys’ beluisteren tussen de soep en de patatten zou respectloos zijn tegenover de mooie wondere wereld die Joanna Newsom hier gedurende een uur lang creëert middels haar betoverend mooie harpspel dat dan weer in schril contrast staat met haar aparte, scherpe stemgeluid. Met de strijkarrangementen van Van Dyke Parks lijkt het bovendien of je tegelijkertijd naar twee verschillende cd’s zit te luisteren. Maar het werkt wonderwel. Wie ‘Aerial’ van Kate Bush vorig jaar al een onaards mooie plaat vond, zou eens op ontdekking moeten gaan in dit sprookjesachtige, wondermooie ‘Ys’-landschap van Joanna Newsom.

è http://www.fromamouth.com/milkymoon/

32. Red Hot Chili Peppers: Stadium arcadium

Ik kreeg het nogal op mijn heupen van het gezaag dat de Peppers één geweldig album hadden kunnen distilleren uit de 28 songs tellende dubbelaar ‘Stadium arcadium’. Klinkklare onzin en typisch gezwets van de moderne gemakkelijke mp3- / iPod-generatie! Ik heb beide cd’s inmiddels zo’n 30 keer beluisterd en de songs zijn mettertijd alleen maar blijven groeien, waardoor ik nu gerust durf te stellen dat de Peppers met het geïnspireerde ‘Stadium arcadium’ de beste rock-dubbelaar sinds ‘Mellon Collie & the infinite sadness’ hebben gemaakt. Maar in tegenstelling tot dat ultieme meesterwerk van The Smashing Pumpkins kent ‘Stadium arcadium’ geen enkele mindere song. Toch valt de bezieling en de creativiteit van stergitarist John Frusciante hierin niet te onderschatten. Het is duidelijk hij die de groep nu al 3 (eigelijk 4 gezien dit een dubbelaar is) albums lang boven zichzelf doet uitstijgen en zodoende de andere groepsleden verplicht om ook op het toppunt van hun kunnen te spelen. John Frusciante = God!

33. Ben Harper: Both sides of the gun

Nooit eerder belandde een cd van Ben Harper zo laag in mijn jaarlijstje. Nochtans vind ik dubbelaar ‘Both sides of the gun’ niet beter of slechter dan voorganger ‘Diamonds on the inside’ uit 2003. Het onderstreept eens te meer wat een uitzonderlijk goed muziekjaar 2006 geweest is. Ik ergerde me trouwens aan de vele recensies over deze cd waarin Ben Harper moeiteloos in één adem werd vernoemd met slijmbal Jack Johnson. Johnson zal misschien door Harper beïnvloed geweest zijn, maar hij zal nooit het niveau van Harper evenaren, laat staan overtreffen. Zelf maak ik altijd graag de vergelijking met Lenny Kravitz, omdat zowel Harper als Kravitz met onder andere Jimi Hendrix, Bob Marley en Led Zeppelin dezelfde invloeden delen. Het moet daarom voor Kravitz frustrerend zijn om telkens te moeten constateren dat Harper sinds ‘Fight for your mind’ uit 1995 telkens met betere cd’s uitpakt, waarvan hij wellicht had gewenst dat hij ze zelf had gemaakt. In ieder geval is ‘Both sides of the gun’ geen meesterwerk zoals ‘Fight for your mind’, maar wel alweer de zoveelste fenomenale viersterrenplaat op rij van Harper!

è http://www.myspace.com/benharper

34. Pearl Jam: Pearl Jam

Bij iedere nieuwe cd van Pearl Jam ben ik gedurende de eerste weken na de release overenthousiast. Nog een geluk dat ‘Pearl Jam’ dus onlangs niet verschenen is of hij zou wellicht in mijn top 10 gestaan hebben. En dat zou overdreven geweest zijn, want zo goed is ‘Pearl Jam’ uiteindelijk ook weer niet. Toch is dit de achtste goeie Pearl Jam op rij die qua sfeer nog het best te vergelijken valt met ‘Yield’ uit 1998. Met dit verschil dat er voor het eerst sinds ‘Vs’ geen instrumentale vullertjes op te vinden zijn. ‘Marker in the sand’ is met voorsprong mijn favoriete track van de cd en mag gerust naast de andere klassiekers in de Pearl Jam Eregalerij staan.

è http://www.myspace.com/tenclub

35. The Drams: Jubilee dive

De met breed uitwaaierende gitaren countryrock kende in 2006 een heropleving dankzij goeie en minder goeie releases van onder andere Cracker, Golden Smog, Chris Knight en Reckless Kelly. The Drams leverden met ‘Jubilee dive’ eigelijk de beste countryrock-cd, maar de lengte van de plaat stond een hogere notering in deze jaarlijst in de weg. ‘Jubilee dive’ dendert meer dan een uur door en dat werkt op den duur zéér vermoeiend. Toch was het afgelopen zomer heerlijk meebrullen met de heerlijke gouden refreinen van aanstekelijke, melodieuze songs als ‘Hummalong’ en ‘Fireflies’.

è http://www.myspace.com/thedrams

36. The Raconteurs: Broken boy soldiers

Wat krijgen we nu? Een cd van Jack White die mijn top 10 niet gehaald heeft?! Terecht in ieder geval, want lichtvoetige songs als ‘Hands’, ‘Together’, ‘Level’, ‘Yellow sun’ en ‘Call it a day’ doorbreken steeds de rauwe, beklemmende intensiteit die opgebouwd wordt met songs als ‘Broken boy soldier’, ‘Store bought bones’ en ‘Blue veins’. Bovendien moet je ervoor zorgen dat, als je slechts 10 songs op je plaat pleurt, je dan ook uitpakt met 10 sterke songs. Gezien ‘Broken boy soldiers’ met het dreinerige ‘Intimate secretary’ zelfs een absoluut dieptepunt bereikt, is dat hier niet het geval. Gelukkig maken de fantastische single ‘Steady as she goes’, het Led Zeppelin-achtige titelnummer en het aan de Stones schatplichtige ‘Blue veins’ veel goed, waardoor Jack White al gelukkig mag zijn dat hij mijn top 50 überhaupt gehaald heeft. Samenwerken met de overschatte Brendan Benson was dan ook White z’n minst goeie idee tot nog toe. Conclusie: White had beter een soloplaat gemaakt.

è http://www.myspace.com/theraconteurs

37. The Dexateens: Hardwire healing

Dit jaar maakten we kennis met het nieuwe Nederlandse label Rosa Records, dat vrij vlug en terecht als een kwaliteitsmerk gezien werd. Uiteindelijk zijn 2 Rosa Records-releases in mijn top 50 beland en ‘Hardwire healing’ van The Dexateens is daar dus één van. Hun aan de Stones schatplichtige broeierige Rhythm&Blues is fenomenaal en het is dan ook jammer dat dat niet altijd resulteert in even sterke songs. Toch zorgen de uitschieters ervoor dat ‘Hardwire healing’ een verdiende stek in mijn top 50 heeft behaald.

è http://www.myspace.com/dexateens

38. Tres Chicas: Bloom, red & the ordinary girl

Vergeet gimmicks als The Pipettes en de Puppini Sisters. Hét damestrio van 2006 was immers Tres Chicas, waar onder andere de van Whiskeytown bekende Caitlin Cary deel van uitmaakt. Met ‘Bloom, red & the ordinary girl’ sloegen de 3 dames een totaal andere richting in ten opzichte van hun debuut ‘Sweetwater’ uit 2004.  De countryfolk van ‘Sweetwater’ werd ingeruild voor een smaakvol, warm countrysouljasje. Een goed idee, want hierdoor kwamen de hemelse harmonieën van de 3 engeltjes nog beter tot hun recht, hetgeen resulteerde in tot tranen toe bewegende ontroerend mooie songs als ‘Drop me down’, ‘Red’, ‘400 flamingos’ en mijn persoonlijke favorieten ‘Sway’ en ‘Still I run’.

è http://www.myspace.com/treschicas

39. Catherine Feeny: Hurricane glass

Mijn Godin staat pas op plaats 39 van mijn top 50. Intussen ben ik immers weer met beide voeten op de grond beland, waardoor ik weer min of meer in staat ben deze plaat naar z’n echte waarde te beoordelen. Toch vind ik ‘Hurricane glass’ nog steeds een mooie, consistente plaat die geen enkel dipje kent en met ‘Hush now’ zelfs één van de mooiste songs van het jaar herbergt. Bovendien laat de verleidelijke manier waarmee Catherine Feeny haar lieve, zachte, erotiserende stem rond haar songs wikkelt me nog steeds niet onberoerd.

è http://www.myspace.com/catherinefeeny

40. An Pierlé & White Velvet: s/t

Je moet het maar doen: debuteren met een rotslecht album als ‘Mud stories’ om vervolgens met een beklemmend intense opvolger als ‘Helium sunset’ keihard terug te slaan. De frêle An Pierlé deed het toch maar mooi en met haar derde album ‘An Pierlé & White Velvet’ bevestigt ze dat ‘Helium sunset’ geen toevalstreffer was. Integendeel zelfs; dit nieuwe album is het soort pure, goudeerlijke warme popparel dat een zakelijke groep als Hooverphonic nooit zal kunnen maken. ‘An Pierlé & White Velvet’ is de gedroomde perfecte glijbaan naar een ultiem meesterwerk, mind my words, en meteen ook de tweede Belgische notering in mijn top 50! Volgende keer wordt het gegarandeerd op z’n minst een top 20-notering, want the sky is definitely not the limit zoals ‘An Pierlé & White Velvet’ bewijst.

è http://www.myspace.com/anpierleandwhitevelvet