CD : Bruno Deneckere – someday

“Bruno Deneckere was lange tijd ,,het best bewaarde geheim’’ in songschrijvend Vlaanderen. Tijd om ook dat labeltje af te trekken, Bruno, want the time is right en someday will be soon!”

Met deze woorden eindigt Antoine Légat de promoflyer die hij schreef voor de release van ‘Someday’; de nieuwe cd van Bruno Deneckere. Helaas, Antoine, ik vrees dat het ook nu weer bij wishful thinking zal blijven en dat Bruno het nog wel even met de titel “best bewaarde geheim van songschrijvend Vlaanderen” zal moeten stellen. Niet dat ik Bruno het succes niet gun; verre van zelfs. Bruno verdient het immers om wereldwijd miljoenen exemplaren van ‘Someday’ te verkopen. Maar dat verdiende hij ook al met voorganger ‘Crescent of the moon’.

Het probleem is dat voor de gemiddelde Vlaming de categorie Belgische singer/songwriters zowat begint en eindigt bij Admiral Freebee. Hoe dat komt? Alle moderne webzines, webradio’s en MySpace-toestanden ten spijt is de Almachtige Humo nog steeds van grote invloed op het koopgedrag van platenkopend Vlaanderen. Charlie & zijn kornuiten van de Humomuziekrubriek bepalen nog steeds wat wij goed zullen vinden, alsook wie tomorrow’s “redders van de Belgische Rock” zullen worden via hun tweejaarlijkse Rockrally. Zelfs al gaat het dan om over het paard getilde simpele Vlaemsche lompe boerenrock alla The Van Jets. Wat Humo ons voorschrijft in hun wekelijkse muziekrubriek zullen wij slikken. Willen of niet. Zo was het 30 jaar geleden, zo was het 20 jaar geleden, zo was het 10 jaar geleden en zo is dat vandaag nog steeds. Van een progressief blad gesproken!

Daarnaast is er natuurlijk de enorme invloed van de winkelketens op het cd-koopgedrag van de consument. Ook zij bepalen wat wij zullen kopen. Mediamarkt en Fnac bieden enorme paletten aan met daarop honderden exemplaren van de nieuwe Laura Lynn, Admiral Freebee, Helmut Lotti, Daan, Marco Borsato en de grote internationale kannonnen, maar jammer genoeg is hun winkelruimte nét niet groot genoeg om ook maar één exemplaar van de nieuwe cd van Bruno Deneckere aan te bieden; laat staan een enorm palet met honderden Bruno Deneckere cd’s.

De invloed van airplay op Radio 1 is dan weer te verwaarlozen. De gemiddelde Radio 1 luisteraar is immers niet geïnteresseerd in muziek. Voor hem betekent muziek op zijn informatiezender Radio 1 niets meer dan een hinderlijk, irritant, noodzakelijk kwaad tussen hun levensnoodzakelijke nieuwsberichten door. Stel je immers voor dat ze het wereldschokkende nieuwsbericht zouden moeten missen dat Prins Laurent zijn villa aan het opknappen is ten faveure van de nieuwe single van Bruno Deneckere. Man, man, man, het Radio 1-forum, wat zeg ik, het hele VRT kot daar aan de Reyerslaan zou te klein zijn begot! Hautekiet zou meteen op de brandstapel moeten. Minstens. Een genregericht programma als het voortreffelijke ‘Pili-pili’ bereikt natuurlijk wél het, echter steeds kleiner wordende, groepje ouderwetse Vlaamse muziekliefhebbers, maar die kennen Bruno Deneckere natuurlijk al. Dus ook daar zal Bruno geen nieuwe zieltjes winnen. Desalniettemin is en blijft een programma als ‘Pili-pili’ noodzakelijk om die muziekliefhebbers erop te wijzen dát bijvoorbeeld Bruno Deneckere een nieuwe cd heeft uitgebracht. Niet iedereen heeft immers de tijd of de goesting om het net af te schuimen op zoek naar nieuwe muziek. Tot spijt van wie het benijdt zijn er immers nog genoeg muziekliefhebbers die het liefst de nieuwste muziek via de radio vernemen in plaats van via de ondoordringbare MySpace jungle. Toegegeven, dat soort muziekliefhebbers is met uitsterven bedreigd, maar toch. Voor je het weet zit je immers weer met een unserved audience, beste VRT, en dient er weer een nieuwe zender gecreëerd te worden. Tenslotte is het de taak van de VRT om, magere luistercijfers ten spijt, álle Vlamingen te dienen, nietwaar?

Het is dan ook Bruno Deneckere zijn lot dat zijn bloedmooie platen vooralsnog door slechts een select groepje happy few gekocht en gekoesterd worden. Wat dat betreft heeft hij méér gemeen met Nick Drake dan met Bob Dylan. Born in the wrong place, in the wrong time, denk je dan algauw. Maar ik vrees dat het voor artiesten als Drake en Deneckere gewoonweg nooit “hét juiste moment” is; zij zijn immers het soort artiesten dat, in eender welk tijdperk, gedoemd is om bij leven niet de erkenning te krijgen die hen toekomt; dé tragiek van de romantische, rondzwervende, rusteloze troubadour, zeg maar. Wij van dat kringetje happy few mogen dan al blij zijn dat we de muziek van Bruno überhaupt leren kennen hebben. Stoemelings dan nog wel. Zo leerde ik de muziek van Bruno pas kennen bij het verschijnen van zijn vorige cd ‘Crescent of the moon’ via deze recensie en dit interview, waardoor ik geïntrigeerd raakte in de plaat en de artiest. Ik vond en kocht ‘Crescent of the moon’ eind 2004 in de inmiddels opgedoekte Brusselse Music Mania. Ik wist niet wat ik hoorde; ‘Crescent of the moon’ leek zonder overdrijven wel het Belgische equivalent van Dylan’s ‘Time out of mind’. ‘Crescent of the moon’ was dan ook mijn favoriete Belgische plaat van het jaar 2004 en is ondertussen uitgegroeid tot één van mijn absolute favoriete platen, tout court.

En het ziet er naar uit dat ‘Someday’ wel eens mijn favoriete Belgische plaat van 2007
zou kunnen worden. Want wat Deneckere hier gedurende een klein uur aan muzikale pracht tentoon spreidt is alweer on-Belgisch goed. Niet in het allerminst dankzij de inbreng van z’n beide partners in crime Nils De Caster en Yves Meersschaert.

‘Someday’ trapt af met de titeltrack die vanwege de druppelende pianotonen van Meersschaert aanvankelijk aan het beste van Norah Jones doet denken. Totdat violist Nils De Caster een pijnlijk mooie vioolmelodielijn diep in het hart van het nummer kerft en zodoende het nummer naar een hemels niveau tilt. Ook de pianoballad ‘Tender rose’ ontluikt even later tot één van de allermooiste lovesongs van de laatste jaren middels een ontroerende vioolmelodie die De Caster in het nummer injecteert. Met diezelfde Nils De Caster ging Deneckere overigens twee jaar geleden op zoek naar zijn muzikale roots. Beide bloedbroeders ondernamen een muzikale pelgrimstocht die hen leidde naar dé muzikale Mekka’s Nashville, Austin, New Orleans en Memphis. Het reisverslag daarvan staat vandaag nog altijd te lezen op de website van Deneckere. Dit avontuur inspireerde Deneckere tot het schrijven van het op een zwaarmoedige pianomelodie drijvende ‘Blue sky over Nashville’; een song waarbij je je zo de sfeer kunt voorstellen van 2 muzikale outlaws on the road, ondertussen luisterend naar die andere legendarische outlaw Ramblin’ Jack Elliott. Dat laatste blijkt uit ‘Liberty road’; een verstilde roadsong waarin het nachtelijke landschap van het desolate Amerikaanse platteland langzaam voorbij glijdt, terwijl er van de ene naar de andere stad gereden wordt. ‘Big oak tree’ handelt dan weer over die andere muzikale pelgrimstocht die Deneckere ondernam toen hij de geboorteplaats en het graf van Nick Drake ging bezoeken. Het kan niet anders dat Deneckere daar op die plaats de aanwezigheid van Drake op één of andere manier moet gevoeld hebben. Dat gevoel op dat moment van 2 zielsverwanten die mekaar eindelijk ontmoeten, weet Deneckere in ieder geval op adembenemende wijze te vatten in het hartverscheurend mooie ‘Big oak tree’. “And I never knew how blue blue could be / until I was restin’ in the shadow of a big oak tree”, huilt Deneckere naar de maan. De klaaglijke vioollijnen van de geniale Nils De Caster huilen met hem mee. De rusteloosheid van de rondzwervende troubadour wordt daarna perfect gevat in het zwierige ‘Diamond’: “Can you find it in your heart / To take me in for just one night / Loneliness is haunting me / And I ain’t got no place to hide”. Dat zijn hobbelige pad niet altijd over rozen loopt mag dan weer blijken uit het robuuste ‘Tell her I’m gone’; een song opgetrokken uit een machtige gitaarriff die zomaar van Neil Young had kunnen zijn. “The road is as long as you make it / But it sure is rough” weeklaagt Deneckere op typische Dylaneske wijze. Dat een rondtrekkende troubadour de gemiddelde migrant perfect aanvoelt is eigelijk niet meer dan normaal; beiden wéten immers wat het is om zich nergens thuis te voelen. In het aangrijpende ‘No man’s land’ geeft Bruno Deneckere “de migrant”, die alleen maar op zoek ging naar een beter leven en wat meer geluk voor hem en zijn gezin, een stem. “Here sits a broken man / Staring at his useless hands / My name is all I have / And it scares me now and then” en “The police wants me gone / But I don’t know how and when”, stelt de gedesillusioneerde migrant vandaag vast. Voor wie bij zoveel zwaarmoedigheid denkt van “Cheer in fuck’s name nu toch eens 5 minuten up man!” zijn er nog het lichtvoetige, doch meesterlijke ‘Jenny, last night’ en ‘Robin’; het soort songs die verraden dat de gemiddelde troubadour op amoureus vlak ook wel eens een te benijden lucky bastard is terwijl hij on the road is. Of ze nu Rebecca of Jenny heet, maakt in zo’n situatie niet uit; ook al zie je de kater van the morning after al van mijlenver aankomen. Het vunzige sfeertje van Grant Lee Buffalo’s ‘Dixie drug store’ is in beide songs nooit veraf. Soms neemt Deneckere de liefde echter ook serieus en dan leidt het tot hartverscheurende songs als het al eerder vernoemde ‘Tender rose’, het heerlijk op het gemoed wiegende ‘Dreaming about you’ en de verstilde pianoballad ‘In your loving arms’, waarmee ‘Someday’ als een heerlijk geurende nachtkaars sfeervol uitdooft.

Het mag duidelijk zijn: met zijn nieuwe bescheiden meesterwerkje ‘Someday’ bewijst Bruno Deneckere nog maar eens een groots singer/songwriter te zijn. Daarbij koos hij niet voor de gemakkelijke weg: ‘Someday’ is dan ook allesbehalve een doorslagje van ‘Crescent of the moon’. Zo staat de atmosferische, desolate sound van ‘Someday’ in schril contrast met de warme, gloedvolle sound van voorganger ‘Crescent of the moon’. Een sound die dan ook bijwijlen doet denken aan Daniel Lanois, en dus ook aan diens voormalige sidekick  Malcolm Burn. En laat die laatste nu de producer van Admiral Freebee z’n ‘Wild dreams of new beginnings’ geweest zijn. Hoewel ‘Wild dreams of new beginnings’ één van mijn favoriete platen van vorig jaar was, moet ik toch constateren dat Bruno Deneckere met het geïnspireerde ‘Someday’ de ietwat gekunstelde plaat van Admiral Freebee op alle vlakken overklast. Wie ‘Wild dreams of new beginnings’ kocht en koestert, moest daarom ook ‘Someday’ maar eens een kans geven.

Waar ik overigens ook niet omheen kan: destijds viel me op ‘Crescent of the moon’ de subtiele sneer richting Elliott Murphy in het nummer ‘Suitcase’ meteen op. Wat Bruno Deneckere ooit meegemaakt heeft met Murphy, weet ik niet, maar ik ken Murphy ondertussen ook al wat beter en Murphy z’n koppigheid zal er ongetwijfeld iets mee te maken gehad hebben. Toevallig verschenen beide heren hun nieuwe platen een paar weken geleden zowat tegelijkertijd. Hoewel Murphy z’n ‘Coming home again’ allesbehalve misselijk is, moet ik als Elliott Murphy-fan toch toegeven dat Bruno Deneckere met ‘Someday’ een bétere plaat heeft gemaakt. Aan Radio 1 nu om na ‘A touch of kindness’ van Elliott Murphy eindelijk ook eens iets van Bruno Deneckere in hun playlists te zetten! Aan Humo nu om na hun Admiral Freebee hype ook Bruno Deneckere eens in de spotlights te plaatsen! Tot zolang blijft Bruno Deneckere nog even “het best bewaarde geheim van songschrijvend Vlaanderen”. 9/10

è http://www.myspace.com/brunodeneckere

è http://www.brunodeneckere.be

+ Foto’s van de cd-presentatie