The Scabs : Royalty In Exile

Ik mis vanwege mijn ziekte jammer genoeg heel wat mooie dingen. Wat had ik er immers graag bij willen zijn, afgelopen weekend in de AB tijdens één van de 3 reünie optredens van The Scabs. Bij het lezen van het Goddeauverslag moest ik terugdenken aan de keren dat ik The Scabs wél live aan het werk zag; in mijn andere, vorige leven. We schrijven de periode 1991-1993: The Radios, Soulsister en vooral The Scabs en De Kreuners regeerden over het braakliggende Belgische Rocklandschap. Ieder jaar kleurden ze gegarandeerd de affiche van ieder zichzelf respecterend plaatselijk festivalletje. Het waren dan ook Gouden Tijden voor dergelijke festivalletjes, want minstens 2 van deze grote namen op de affiche, aangevuld met pakweg Golden Earring en enkele lokale goden betekende immers kassa-kassa. Elk jaar opnieuw. En opnieuw. Elk jaar.

Het succes van The Scabs groeide in die periode zienderogen. Maar evenredig met het succes groeide ook de arrogantie van de afzonderlijke groepsleden. In 1993 bereikte het succes én de arrogantie het toppunt: ter promotie van ’Dog days are over’, hun sterkste cd tot dan toe, sleurde het legertje roadies van The Scabs een speciaal voor de groep ontworpen lichtshow overal mee naartoe. Tegenwoordig kijkt niemand daar nog van op, maar voor die tijd was dat redelijk spectaculair en revolutionair voor een Belgische rockband: “Wooow, The Scabs brengen hun eigen lichtinstallatie mee!” Maar zoiets stond toen nog in de kinderschoenen, met veel geknoei en tijdverlies tot gevolg. Zo stond iedereen in de bomvolle tent ter gelegenheid van de halfoogstfeesten in Bellingen die augustusavond in 1993 al een dik uur omhoog te staren naar een klungelende roadie die vanwege zijn hachelijke positie één bepaalde spot maar niet in de juiste draaihoek geplaatst kreeg. Het gemor leidde tot frustratie, de frustratie leidde tot een striemend fluitconcert, waardoor mijn maat en ik zo opgefokt raakten dat we de groepsleden, toen die uiteindelijk de weg naar het podium hadden gevonden, gedurende het hele concert bedankten met een welgemeende middelvinger. Bassist Fons Symons, die pal voor ons kwam post vatten, had dit meteen opgemerkt en het hele concert stonden mijn maat en ik gesticulaties uit te wisselen met de Fons. Ach, wat wil je; we waren 19 en onze lange haren wapperden over onze stoere Metallica en  Iron Maiden t-shirts. We konden op dat moment de hele wereld aan. Net als The Scabs trouwens.

Nog geen jaar later was het Scabs rijk al uit. dEUS had met hun debuutalbum ’Worst case scenario’ op microformaat hetzelfde aangericht als Nirvana enkele jaren voordien met ’Nevermind’ op wereldschaal. De Belgische rockgrond werd grondig omgewoeld, en de oude gloriën konden nog nét (of in de meeste gevallen net niét) het hoofd boven water houden. The Scabs bleven zelfs nog enkele jaren aanmodderen, en ik zag ze een laatste keer live in 1995 op Rock Ternat. Ze stelden er hun cd ’Sunset over wasteland’ voor en wat velen in hun recensies toen voorspelden werd een jaar later bewaarheid: die cd betekende de zwanenzang voor de groep. De groep was op het Rock Ternat podium nog slechts een schim van zichzelf en stond er wat lusteloos, futloos en verveeld hun verplichte nummertje op te voeren met een uitgebluste air van “wat staan wij hier eigelijk nog te doen”, hetgeen later door Guy Swinnen in interviews bevestigd werd. De enige die tevergeefs de schijn wat omhoog probeerde te houden was nieuwe gitarist en Clouseau oerlid Tjenne Berghmans die Willy Willy was komen vervangen. Willy Willy had een tijdje daarvoor de eer aan zichzelf gelaten en tijdig het zinkende schip verlaten. Ook opmerkelijk toen was dat The Scabs slechts nog voor een handjevol diehard fans stonden te spelen. Een énorm contrast met 3 jaar voordien toen er nog hele busladingen fans van over heel het land de groep zowat overal volgde, tot zelfs in het onooglijke Bellingen. Toen wist ik het ook wel zeker: dit was de laatste keer dat we The Scabs live hadden gezien, en het was nog maar een kwestie van tijd dat iemand dit lijden niet meer kon aanzien en er de stekker definitief uittrok.

En jawel hoor: een paar maanden later bereikte ons het bericht over de definitieve dood van de patiënt die al enkele jaren in coma lag. Het bericht over het verscheiden van The Scabs was echter niet meer dan een voetnoot in het popnieuws en de muziekkaternen van de dagbladen. Zelfs Humo dat The Scabs nochtans altijd gesteund én groot gemaakt had, weidde geen groots in memoriam aan één van de grootste Belgische rockbands ooit. Zij én wij hadden het op dat moment immers te druk met het over het paard tillen van een stortvloed aan jonge Belgische Beloften die in de slipstream van dEUS mee profiteerden van het succes. Ook Guy Swinnen trachtte nog vlug mee op de kar springen, maar zijn solodebuut ‘Hazy’ werd in 1998 nauwelijks opgemerkt en àls de cd al werd opgemerkt, werd ie te oubollig bevonden, hetgeen op dat moment in dat specifieke klimaat volkomen terecht was. Later probeerde Swinnen het nog eens met Jonesy, maar dat project kwam nooit écht van de grond en ternauwernood probeerde Swinnen de good times dan maar te doen herleven middels de theatertournee en gelijknamige cd ‘Hard times revisited’. Het relatief grote succes daarvan gaf hem de moed om het opnieuw met een nieuwe groep (Swinnen) en een nieuw label (Petrol) te proberen, maar helaas: net zoals niemand nog op nieuw materiaal van The Rolling Stones zit te wachten, zit ook niemand meer te wachten op nieuw materiaal van Guy Swinnen.

Net als je dacht dat Swinnen gedoemd was om voorgoed weg te kwijnen in rustoord ‘De Oude Belgische Rocker’, kwam de AB met het Rewind project op de proppen, met als doel Belgische groepen van weleer opnieuw samen te fluiten om hun mijlpaal in de Belgische Rockgeschiedenis nog één keer integraal live op te voeren. Een idee dat op de juiste plaats en het juiste moment ontstond nu de hele muziekwereld in een roes van reünitis verkeert. Toen bekend raakte dat The Scabs nog één keer hun ’Royalty in exile’ in de bezetting van toen zouden opvoeren was er zo veel vraag om de groep te zien dat The Scabs afgelopen weekend liefst drié keer hun klassieker mochten opvoeren.

“Dit was het eerherstel dat The Scabs al lang verdienden”, besloot Matthieu Van Steenkiste zijn verslag voor Goddeau. En zo is het maar net. Want de pijnlijke afgang in 1995 hadden The Scabs écht niet verdiend na alles wat ze voor de Belgische Rock hadden gedaan, ondanks de arrogantie
die daarmee gepaard ging. Nu maar hopen echter, dat het The Scabs niet inspireert tot het schrijven van hun ‘Zeitgeist’. ‘Sunset over wasteland’ was, after all, een mooie, gepaste zwanenzang.