Gravenhurst : The Western Lands

Al meer dan honderd dagen breken de koppige stijfkoppen van de Belgische politiek zich het hoofd over communautaire kwesties, laat staan over een regeringsvorming. Gelukkig zijn er in dit land nog mensen die zich ondertussen met andere, nuttige zaken bezig houden. Zo breek ik me al dagenlang het hoofd over dat twangende gitaarmotiefje in ‘The western lands’, de titeltrack uit de nieuwe cd van Gravenhurst. Ik ken het van érgens, maar het wil me maar niet te binnen schieten. Zelfs niet na tientallen luisterbeurten inmiddels van de cd. Wie haalt me uit mijn lijden en poneert de oplossing bij de reacties? Want ook de credits in het cd boekje bieden geen soelaas. Het raadplegen van de credits in cd-boekjes is overigens al jaren één van mijn vaste rituelen voorafgaand aan het beluisteren van een nieuwe cd en in het tekstboekje van ‘The western lands’ sprong meteen het volgende in het oog:

‘She dances’ is dedicated to Sandy Denny.

‘Farewell, farewell’ words by Richard Thompson.

De ode aan de betreurde Fairport Convention engel bleek na beluistering stukken beter dan de onherkenbare cover uit de Fairport Convention klassieker ‘Liege and lief’. Gelukkig is ‘Farewell, farewell’ de enige smet op een voor het overige betoverend mooie plaat. Naast de onvermijdelijke gelijkenissen met de eerste Fairport Convention platen baadt ‘The western lands’ ook in datzelfde onbehaaglijke, spookachtige sfeertje als ‘Scraps at midnight’ van Mark Lanegan, maar dan zonder diens grafstem. Met z’n gelaten, ijle, dromerige stem komt Gravenhurst boegbeeld Nick Talbot op ‘The western lands’ overigens dichter dan ooit in de buurt van de melancholische stemkleur van de al evenzeer betreurde Elliott Smith. Maar sfeer isn’t everything uiteraard, anders kan je evengoed de raad op de Guns N’ Roses ‘Use your illusions’ hoesstickers opvolgen en iets uit de new age sectie in de platenzaak kopen. Geen nood echter, want Nick Talbots ontegensprekelijke Fairport Convention fascinatie inspireerde hem gelukkig ook tot z’n mooiste melodieën waardoor ‘The western lands’ de beste collectie Gravenhurst songs tot dusver herbergt. Dagenlang leef ik nu al met deze schitterende songs, maar met het opnoemen van hoogtepunten op deze plaat is het hetzelfde als met het splitsen van kieskringen in dit land; onmogelijk dus. Diep neergezonken in de sofa, terwijl de wind om het huis huilt en de regen tegen de ramen klettert, laat ik me liever nog maar eens onderdompelen in de regenachtige herfstsfeer van dit in dikke mistige slierten gehulde prachtalbum. Hiermee riskeer ik dan wel een vroegtijdige winterdepressie, maar ook voor wie zelfmoord in stijl wil plegen is ‘The western lands’ een absolute aanrader. Geen dank.