Bruno Deneckere en Elliott Murphy live in Billy-Montigny

Wat mij betreft mag Kate Ryan gerust een gouden plaat in ontvangst nemen voor 10.000 verkochte exemplaren van haar laatste flutcovertje. Ik vind het echter een grote schande dat de beste hedendaagse Belgische singersongwriter zijn nieuwe, uitstekende plaat nauwelijks in de winkelrekken te vinden is. Een album van Bruno Deneckere in stock doen is immers een te groot risico volgens de platenverkopers.

Hoezo een te groot risico? Na afloop van z’n concert in het voorprogramma van Elliott Murphy in het Noord-Franse Billy-Montigny sméékte een groot aantal muziekliefhebbers Bruno Deneckere om een cd; het hoefde niet eens de nieuwe te zijn. Bruno was echter zijn cd’s thuis “vergeten”. Het zegt veel over de artiest Bruno Deneckere. Er is geen verkoper aan hem verloren gegaan; het is hem puur om de muziek te doen. Uiteraard is hij ook, zoals iedere andere artiest die op een podium kruipt, uit op erkenning. Die krijgt hij ook, éénmaal hij op dat podium staat. Daar zorgen zijn natuurlijke charme, sympathieke uitstraling en z’n melodieuze, hartverwarmende liedjes wel voor. Pure, eerlijke liedjes, die zo’n krachtige warmte uitstralen waardoor centrale verwarming in de koudst denkbare winter overbodig wordt.

In Billy-Montigny bracht Bruno maar liefst 7 liedjes uit zijn nieuwe cd ‘Someday’. Dat hij daarbij niet de steun had van Yves “Vis” Meersschaert en violist Nils De Caster was jammer, maar geen gemis. Ook zonder de inkleuring van piano en viool behielden de songs uit ‘Someday’ immers hun magische, intrinsieke kracht. Na een ijzingwekkend ‘Blue sky over Nashville’ had Bruno het Franse publiek al op z’n hand en met het ongeslepen, door merg en been snijdende ‘Diamond’, het wondermooie ‘Robin’, het ontroerende ‘When the time is right’, het A-DEM-BE-NE-MEN-DE ’Where are you’ en het zacht voorbij drijvende ’Beatrice’ reeg Bruno de hoogtepunten schijnbaar moeiteloos aan mekaar. En niemand bleef onberoerd bij het afsluitende, aangrijpende ‘No man’s land’ zodat Bruno nog eens mocht terugkomen om middels een stomend ‘Tell her I’m gone’ een diepe indruk na te laten op het dankbare Franse publiek.

Een Gentenaar die een Frans publiek moeiteloos inpakt; faut le faire. Misschien moest de koning Bruno maar eens laten onderhandelen met de Walen. In ieder geval werd hiermee wat ik al wist van z’n platen nu ook op een Frans podium bevestigd: Bruno Deneckere is wereldklasse! We zouden hem met z’n allen moeten koesteren en hij verdient méér dan wie ook in België een regen aan gouden platen. Elliott Murphy en Olivier Durand konden zich alvast geen betere publiekopwarmer bedenken.

Het duoconcert van Elliott Murphy en Olivier Durand vorige zaterdag in Billy-Montigny was overigens het laatste luik van een lange, slopende zomertour die duidelijk z’n sporen had nagelaten. Beiden verschenen niet meer al te fris op het podium en worstelden zich met de grootste moeite door een kapot gespeelde setlist die dringend aan vernieuwing toe is. Voor het eerst in 21 concerten had ik dan ook het gevoel dat de automatische piloot op stond.

Een sputterende automatische piloot bovendien, want songs als ’Sonny’, ’Green river’, ’A touch of kindness’, ’I wanna talk to you’, ’LA woman’ en ’Destiny’ verzandden in een logge geluidsbrij en Elliott noch Olivier slaagden erin die songs terug op de rails te krijgen. Beiden trachtten dit te verhullen met door het publiek warm onthaald doch nodeloos gesoleer, waardoor de songs immers finaal de mist ingingen. Zelfs het mooie ’Dragon’ bleef hiervan niet gespaard. Ook de medley van ’Last of the rock stars’ en ’Shout’ was na 21 keer niét leuk meer en ‘All along the watchtower’ in ‘Destiny’ verwerken is géén goed idee. Zelfs het betoverend mooie tweeluik ‘On Elvis Presley’s birthday’ en ’You never know what you’re in for’ dat doorgaans gegarandeerd 2 magische momenten oplevert, klonk deze keer eerder futloos en slaapverwekkend.

Heb ik Elliott en Olivier ondertussen te vaak aan het werk gezien en vond ik het daarom maar een flauw concert vorige zaterdag? Ik denk het niet. Dit concert ontbeerde de gedrevenheid, de bezieling, de verrassende elementen, de speelsheid, het vloeiende samenspel, de magie en het unieke karakter van de vorige 20 Elliott concerten die ik zag. Zelfs Johan, die Elliott nog maar een handvol keer live zag, stelde dit vast. Toch ben ik niet teleurgesteld vanwege dit eerste tegenvallende Elliott Murphy concert. Ik vond het zelfs op een bepaalde manier hartverwarmend. Dit onderstreept immers eens te meer dat Elliott en Olivier pure, eerlijke, MENSELIJKE artiesten zijn die ook al eens een slechte dag kunnen hebben, hetgeen ook logisch is na zo’n intensieve zomertournee. Zij hebben dan ook geen strak geregisseerde, machinale, steriele show zoals een Marco Borsato, Natalia, Clouseau, Robbie Williams, Muse of Rammstein om zich achter te verschuilen. Zij beschikken slechts over een simpele gitaar om hun naaktheid achter te verbergen. Daaruit ontlokken ze echter, zelfs op een slechte dag, de mooiste, echte liedjes waarvan bovenvermelde acts alleen maar kunnen dromen. Zaterdag moesten ze echter hun meerdere erkennen in een imponerende Bruno Deneckere, waarvan u hieronder mijn zelfgemaakte filmpje van ’Where are you’ kunt zien.