CD : Linda Thompson – Versatile heart

Soms verraadt een cd-boekje teveel over de totstandkoming van een cd. Zo had ik bij het beluisteren van ’Versatile heart’, de derde soloplaat in 22 jaar van Linda Thompson, graag willen geloven dat de opnames ergens diep op het Engelse platteland in een oude cottage hadden plaats gevonden, alwaar Linda zich een hele barre winter lang had terug getrokken om er samen met de betrokken muzikanten rond het knapperende haardvuur haar mooiste songs ooit te bedenken. Niets is echter minder waar. De ontnuchterende waarheid is immers dat 12 van de 13 songs opgenomen werden in diverse studios in New York City godbetert. Enkel ‘Whiskey, Bob Copper and me’, dat opgenomen werd in een Schotse studio, beantwoordt enigszins aan het hierboven beschreven plaatje. Maar dan nog werd dat nummer later ook nog eens een keer onder handen genomen in een studio in New York City. ‘t Is dat het zo in het boekje staat, want aan de zaligmakende muziek zelf hoor je de rusteloosheid van the city that never sleeps niét. Integendeel, net als ‘White chalk’ van PJ Harvey is ‘Versatile heart’ een verademing in dit lawaaitijdperk, waarin Donna, Studio Brussel, Radio 1, Radio 2 en Q Music nog nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn doordat ze allemaal dezelfde drammerige lawaaibrij door onze strot rammen. Het moet volgens de gladde marketingjongens en -meisjes tegenwoordig dan ook allemaal hip, jong, vlot, fris en vrolijk zijn, nietwaar.

Gelukkig is er ’Versatile heart’, plaat in de branding. Niet dat de stilte regeert op ‘Versatile heart’. De meeste songs baden immers in fraaie doch spaarzame arrangementen, die gelukkig nergens storen en telkens in functie van de songs staan. Bombastisch wordt het dus nooit, ook al werd ’Beauty’, werkelijk een droom van een song en één van de vele hoogtepunten van de cd, geschreven door Rufus Wainwright, sinds zijn Tweekoppige Draak ’Want one’ en ’Want two’ zowat Mister Bombast zelve. Zelfs opper dramaqueen Antony Hegarty (zie Antony & The Johnsons) tilt het nummer met z’n fragiele falset naar zijn normen eerder onopvallend tot hemelse hoogten zonder dat het klef wordt. ’Beauty’ klinkt als een standard uit The Great American Songbook en had zomaar een classic van bijvoorbeeld wijlen Frank Sinatra kunnen zijn.

Toch is ‘Versatile heart’ vooral een familie-aangelegenheid geworden. De helft van de nummers schreef Linda Thompson samen met zoon Teddy Thompson, die vanwege z’n almaar fraaier wordende melodieuze akoestische gitaarspel steeds meer in de voetsporen van z’n vader Richard Thompson treedt. Dat bewijst hij hier onder andere met de door hem zelf geschreven openingssong van de plaat, ‘Stay bright’; een fraai instrumentaal miniatuurtje dat op het einde nog eens hernomen wordt, maar dan in een orkestraal strijkarrangement van Robert Kirby. En nu ik het toch over Richard Thompson heb: Linda bedankt haar ex-echtgenoot voor de aanzet tot de bloedmooie folksong ’Blue & gold’ waarbij zoonlief Teddy een heerlijke melodie verzon. Zowat tegelijkertijd met ’Versatile heart’ verscheen overigens ‘Upfront & down low’, de nieuwe soloplaat van Teddy Thompson. Ik heb de plaat nog niet gehoord, maar naar het schijnt zou het een countryplaat zijn. Dat zou dan meteen de aanwezigheid verklaren hier van de countrystamper ’Do your best for rock ’n roll’, een welgekomen niemendalletje waardoor de overwegende typisch Britse folksfeer van de plaat niet té zwaarmoedig wordt. Even verderop zingen Teddy en z’n moeder zelfs een oertraditioneel klinkend tranentrekkend countryduet voorzien van de al even oertraditioneel klinkende, doch passende titel ’Give me a sad song’. Het titelnummer, een tot vingerknippen nopende poppy folksong (of folky popsong zo u wil), is vintage Teddy Thompson en had dan weer niet misstaan op Teddy z’n vorige soloplaat ’Seperate ways’. Maar de allermooiste tune die Teddy hier uit z’n vingers tovert, is het hartverscheurende ‘The way I love you’, waarin ook Martha Wainwright (zus van Rufus) haar mooie vocalen gracieus rond die van Linda Thompson wikkelt. En wat gezegd van Linda’s dochter Kamila Thompson? Zij schreef het betoverend sfeervolle ‘Nice cars’ en is even verderop helemaal indrukwekkend wanneer ze met haar moeder hemels harmonieert in de door Tom Waits en Kathleen Brennan geschreven anti oorlogssong ‘Day after tomorrow’ waardoor deze adembenemend mooie versie meteen pakken beter is dan het origineel (te vinden op de Tom Waits-plaat ‘Real gone’). Voor dé hoogtepunten van de plaat zorgt Linda Thompson echter zelf. Met haar eigen bewerking van de traditional ‘Katy cruel’ evenaart ze bijna dé überversie van Karen Dalton. Maar helemaal indrukwekkend wordt Linda met de door haarzelf geschreven, op een wolk van een akoestische gitaarmelodie drijvende tearjerker ‘Go home’; een song die iedere getrouwde man 2 keer doet nadenken alvorens zich in een buitenechtelijk avontuur met een jong ding te storten.

Het moge duidelijk zijn: 2007 is het jaar van de muzikale familie Thompson. Na de nieuwe delicatessen die Richard (‘Sweet warrior’) en Teddy (‘Upfront & down low’) ons eerder dit jaar al serveerden, bereidde Linda met ’Versatile heart’ de overheerlijke hoofdschotel waardoor restaurant ’At the Thompson Family’ alsnog een vijfde ster binnenrijft. Voor wie hierna nog zin heeft in een verrukkelijk dessert is er ook nog de pas verschenen live-cd ’In concert, November 1975’ van Richard & Linda Thompson. Smakelijk!

Niet overtuigd? Beluister op Linda’s MySpace titelsong ‘Versatile heart’, ‘Beauty’ (het duet met Antony Hegarty, geschreven door Rufus Wainwright!) en de Tom Waits cover ‘Day after tomorrow’; meteen 3 hoogtepunten uit eindejaarslijstjesplaat ‘Versatile heart’!