BOB DYLAN – I’m not there OST

Na mijn dagelijkse wandeling in de buurt van de Bosberg beluisterde ik vorige vrijdag voor het eerst de soundtrack van ‘I’m not there’ dat volgens het hoesstickertje “33 Bob Dylan songs reinterpreted by some of music’s most acclaimed voices” bevat. De eerste 10 songs kabbelden voorbij zonder echt op te vallen, zonder echt te irriteren. Zo hoorde ik tijdens het afwassen weinig opmerkelijke versies van Bob Dylan klassiekers als ‘All along the watchtower’ (door Eddie Vedder & The Million Dollar Bashers), ’Ballad of a thin man’ (door Stephen Malkmus & The Million Dollar Bashers), ’Fourth time around’ (door Yo La Tengo), ’Dark eyes’ (door Iron&Wine & Calexico) en ’Highway 61 revisited’ (door Karen O & The Million Dollar Bashers). Enkel de uitvoeringen van ‘One more cup of coffee’ door Roger McGuinn & Calexico en ‘The lonesome death of Hattie Carroll’ door Mason Jennings slaagden erin mijn aandacht van glazen, borden, bestek, kommen, potten en pannen naar de muziek te verleggen. ‘Simple twist of fate’ door Jeff Tweedy vond ik zelfs ronduit schitterend in al z’n eenvoud en had zo op het laatste, nog steeds voortreffelijke Wilco album ‘Sky blue sky’ gekund.

Vorige vrijdag, Allerzielen, moet overigens zowat de donkerste dag van het jaar geweest zijn; dat zult u ongetwijfeld zelf ook wel gemerkt hebben. Maar ineens werd het zo mogelijk nog wat donkerder. Het kon onmogelijk de avond zijn die al viel, want het was nog maar 15u54. Hoe kon dat nu? Een mens kijkt tegenwoordig niet meer op van een natuurfenomeen meer of minder, maar toch was ik nieuwsgierig genoeg om naar buiten te gaan om te zien wat er aan de hand was. Een kil briesje deed de laatste roestkleurige bladeren van de bomen vallen en van op m’n terras zag ik deze vallei van de Bosberg zich in een dichte mist hullen. In de verte hoorde ik het spookachtige, echoënde gehuil van de wolven in de uitgestrekte bossen rond de Bosberg. Ook het helse gekras van de vele, opgeschrikte kraaien in de buurt voorspelde niet veel goeds. Onheil op komst. Een oorverdovende stilte volgde. Ik vluchtte naar binnen, doofde de lichten en keek met een angstige blik door het beslagen zijraam van onze ranch. Wat verderop aan het kapelletje zag ik de zwarte katten van de buren verschrikt het veld induiken toen plots een boomlange gestalte in een lange, zwarte jas langzaam opdoemde. De mysterieuze figuur, duidelijk vermoeid, ging op het bankje aan de oude eik recht tegenover onze ranch wat uitrusten. Zijn lange, zwarte jas droeg de sporen van een barre tocht en zat helemaal onder het stof. Ik wilde hem binnen roepen om hem een bord heerlijk warme pompoenensoep te geven, maar net op dat moment haalde hij een oud boek uit z’n jas tevoorschijn. Een ijzingwekkend twangend geluid sneed door de ijle herfstlucht en doorbrak de stilte. Met een door het leven getekende, doch krachtig schurende, aardedonkere grafstem, waarmee men kleine kindjes de daver op het lijf jaagt en de doden weer tot leven wekt, debiteerde hij op berustende, doch indringende toon de donderpreek ’Man in the lang black coat’ uit de Grote Dylan Bijbel. Na afloop klapte de man Het Boek dicht, stak het weer in z’n jas en zonder een woord van afscheid daalde de man vervolgens deze flank van de Bosberg verder af, langzaam verdwijnend in de mist.

Aan de tweede cd van de soundtrack ben ik nog niet begonnen en ik voel er eerlijk gezegd nog steeds niet de behoefte toe. Ik ben immers nog steeds niet goed bekomen van track 15 uit de eerste cd. Daar staat de meest indrukwekkende Dylan cover die ik ooit hoorde. Het is dé definitieve versie van ‘Man in the long black coat’, vertolkt door dé Grote Mark Lanegan. Maar dat had u wellicht al begrepen.