Scraps at midnight

Een muziekblog zonder muziek; het is bijna even erg als een land zonder regering. Daarom had ik de laatste dagen een beetje de mogelijkheden bekeken die er te vinden zijn op het net. Eerst last.fm geprobeerd. Ik had last.fm begin juni al op mijn toen nieuw gekochte pc geïnstalleerd, maar als je zoals ik weinig muziek via de pc beluistert, ben je totaal niks met last.fm. Vandaag dan via de blog van Geert eens de esnips link aldaar geprobeerd. En dat leek me al veel handiger dan last.fm. Via esnips kan je namelijk gewoon bestanden in een vooraf opgemaakt profiel uploaden, zonder dat je er eerst, zoals bij last.fm, de muziek dient voor af te spelen in je media player. Enfin, het resultaat is dat je vanaf nu hier op Roen’s Ranch dagelijks mijn favoriete song van de dag te horen krijgt. Tenminste, als je op de playknop drukt in het esnips widget die je vindt in de linkerkolom. Nog een voordeel dus aan esnips: dat ding begint niet meteen de song automatisch af te spelen van zodra je mijn blog bezoekt. De songs kan je overigens nadien ook nog beluisteren, want ze worden bijgehouden in dit archief, dat ook bereikbaar is als je in het esnips widget in de linkerkolom klikt op de titel van de song. Downloaden kan, net zoals bij last.fm, niét. En gelukkig maar, anders had ik het niet geïnstalleerd.

De eerste ‘Song of the day’ moest uiteraard een speciale song zijn. De keuze was snel gemaakt: uiteraard moest het ‘Hotel’ van de cd ’Scraps at midnight’ uit 1998 van Mark Lanegan zijn. Daar hoort namelijk volgend verhaaltje bij.

Ik had de cd ’Scraps at midnight’ pas gekocht toen madam en ik een paar weken later, eind oktober 1998, op een zondagochtend vroeg naar Alle trokken (dorpje dat deel uitmaakt van Vresse-sur-Semois, nabij Bouillon). Dat was niet onze eerste keer dat we naar die streek gingen; het was toen al jaren onze favoriete streek om te gaan wandelen en te genieten van de rust, en ook nu gaan we er nog regelmatig om er avontuurlijke wandeltochten te maken. Zij het minder avontuurlijk en minder in aantal dan vroeger, want in 2002 vond ik er bijna de dood tijdens één van onze gevaarlijkste wandelingen ooit. Maar dat is dan weer een ander verhaal. Meestal gaan we overigens in de niet-toeristische periodes want in de zomer krioelt het er van de Hollanders met caravan.

Omdat het die dag regende en er voor de volgende dagen ook regenweer voorspeld was, kreeg ik tijdens onze wandeling in de late namiddag meer en meer goesting om er een paar dagen te verblijven. Temeer omdat we toch beiden een week verlof hadden genomen. Madam vond het een schitterend idee en dus gingen we na onze wandeling op zoek naar een hotelletje in Alle. Natuurlijk was er in die periode van het jaar geen kat in de streek; de meeste winkels en hotelletjes waren er gesloten, alsook ons favoriete restaurant. Toen we uiteindelijk een hotelletje vonden, waren wij er, samen met nog één enkel ander koppel, de enige gasten. Maar oh ramp, er was geen bancontact in dat hotel. En omdat we er natuurlijk niet op voorzien waren dat we daar een paar dagen zouden verblijven, hadden we dus niks extra bij van kleren, drank, geld, enzovoort. Wij dus in eerste instantie op zoek naar een bancontact, die doorregende, donkere zondagavond. Achteraf bekeken hadden we beter kunnen wachten tot de volgende ochtend (maar dan hadden we nooit ons zalige avontuur meegemaakt), want nergens, maar dan ook nergens was er in de naburige dorpjes (Frahan, Vresse, Membre, Poupehan, Bohan…) een bancontact te vinden. Toen we er uiteindelijk eentje vonden in Bouillon, bleek dat er daar geen geld meer voorradig was. Op het schermpje las ik dat de dichtstbijzijnde geldautomaat een dikke 20 km verderop in het dorpje Gedinne was.

Alles bij mekaar hebben we er toen toch een dikke 2 uur over gedaan om aan geld te geraken. En dat terwijl de cd ‘Scraps at midnight van Mark Lanegan in de auto cd-speler op endless repeat stond. Nooit zo genoten van een autorit als toen. Alles klopte gewoon: de zwaarmoedige sfeer van die plaat en dat machtige, doorrookte, in Jack Daniels gemarineerde stemorgaan van Mark Lanegan in combinatie met het in mistige slierten gehulde, doorregende, donkere Ardense decor dat voorbijgleed en de zo goed als verlaten, kleine dorpjes waar we door reden… heerlijk gewoon! We waren dan wel op zoek naar een geldautomaat, maar naarmate de rit bleef duren, kon het ons eigelijk nog weinig schelen dat we er niet meteen één vonden; die autorit met die muziek was gewoon genieten.

Sindsdien behoort ’Scraps at midnight’, samen met de andere solo cd’s van Lanegan, tot mijn favoriete platen aller tijden, en de track ‘Hotel’ daarvan tot mijn favoriete songs. De plaat, en bij uitbreiding alle soloplaten van Mark Lanegan, werden sindsdien de soundtrack bij al onze uitgeregende Ardennen uitstapjes, want uiteraard wachten we altijd op regen alvorens we naar de Ardennen trekken. Niks gezelliger dan de rustige, gelaten sfeer die daar dan hangt met op de achtergrond die naar doorregende naaldwouden geurende platen van Mark Lanegan. Geniet zelf even van deze schitterende song en druk op de esnips playknop in de linkerkolom.

Op de foto: RoenHetZwoen (toen nog met afschuwelijk kort haar!) in betere tijden in zijn geliefde Ardennen ergens in mei 2000. Een kleine 2 jaar vóór de bijna fatale Val in diezelfde Ardennen. Op die plek zou ik nu niet meer moeten gaan zitten genieten van het uitzicht, terwijl dat toen, in de jaren voor De Val, de normaalste zaak van de wereld was.