Magnolia Electric Co. – Sojourner

Muziekliefhebbers zijn eigenlijk idioten. Vroeger maakte ik mezelf wijs dat rokers de idioten waren. Hoe idioot kon je immers zijn, dacht ik, door zomaar je geld letterlijk in rook te doen opgaan. Dan was ik beter af. In plaats van pakjes sigaretten of sigaren, kocht ik me wekelijks een pakje cd’s. Die gingen immers niet in rook op. Hoe stom kon ik zelf zijn? Muziek gaat natuurlijk wél in rook op. Iedere week heeft de muziekliefhebber, net als de verstokte roker, namelijk ook nood aan een vers pakje muziek. Nu meer dan ooit zelfs. Want het aanbod is, ondanks de aanhoudende crisis in de muzieksector, in de loop der jaren enorm toegenomen. Goeie kwaliteit valt daardoor nog nauwelijks op. Wordt er eigenlijk nog wel goeie kwaliteit vervaardigd, of maken we onszelf maar wat wijs op muziekforums? Was het vroeger niet allemaal beter? Om ooit een antwoord op die vraag te bieden, gooit de muziekliefhebber zijn peukjes, in tegenstelling tot de roker, niet weg. Hij verzamelt ze om er na verloop tijd nog eens aan te lurken. Doch diep inhaleren doet hij niet écht meer. Dat heeft hij immers al gedaan toen de aankoop nog vers, het genot nog intens was. Een antwoord op die vraag zal hij dus nooit vinden, maar koppig als hij is, zoekt ie verder. En zo zit hij daar, die koppige, idiote muziekliefhebber, met zijn imposante peukjesverzameling. Hij heeft zijn peukjes zelfs alfabetisch gerangschikt op merknaam, als was het om op die manier de kwaliteit makkelijker te herkennen. Of om zichzelf af en toe wijs te maken dat hij zich aanvankelijk vergist had over de kwaliteit. Want eigenlijk dienen ze louter nog als nostalgisch hulpmiddel om hem aan de verse smaak en de heerlijke geur van weleer te doen herinneren. Maar het prille geluk, het intense genot van die eerste keer, dat komt nooit meer terug.