De vervloekte CD

“pieter jong, je koopt veel te veel cd’s :)… elke week 1, dan heb je er 52 in een jaar, dan heb je er binnen 20 jaar wel 1040 e… besef je da wel? das gelijk imens, om da nog beluisderd te krijgen :).
succes ermee.. ann-sofie. X”

Ann-Sofie snapt duidelijk de bedoeling van een platencollectie niet. Platen verzamel je immers niet om ze allemaal blijven te beluisteren. Als dat je bedoeling is, kan je er maar beter niet aan beginnen. Anders word je op den duur gek en raak je gefrustreerd. Je kan later hoogstens teruggrijpen naar een plaat, en eens je daarmee vrede hebt genomen, maakt het niet uit of je nu 1.000, 5.000, 10.000 of 100.000 platen hebt staan. Een platencollectie moet je eerder zien als geheugensteun. Platen zijn als het ware de hoekstenen van je verleden. Een platencollectie liegt daarom minder dan een geschreven autobiografie. Immers, de tastbare, confronterende bewijzen zijn er. Zo staat jeugdzonde Skid Row hier gezellig naast Sixteen Horsepower. Soms is de confrontatie met een bepaalde plaat echter nog pijnlijker.

Zo was het vorige week 7 jaar geleden dat ik mijn collectieve ontslagbrief van mijn eerste werkgever in de bus vond. Correctie: ik vond niet de bewuste brief in de bus, maar een briefje van de postbode waarop stond dat ik die namiddag een aangetekende brief kon gaan afhalen in het postkantoor. Ik lag namelijk nog in bed toen de postbode aanbelde om mijn ontslagbrief te bestellen. Brute pech, want Die Vervloekte Dinsdag regende het oude wijven. In afwachting beluisterde ik ‘The nightly disease’, de tweede cd van Madrugada die net ‘s vrijdags daarvoor verschenen was. Toen ik naar het postkantoor ging, begon het spontaan nog wat harder te gieten, waardoor ik, éénmaal terug thuis, nat was tot op mijn vel. Ik opende de brief en wat ik toen las, kon ik niet geloven: het was de mededeling dat ik en al mijn andere collega’s collectief ontslagen werden. Natuurlijk: ik had het wel verwacht, want het zat er al meer dan een half jaar aan te komen. Maar toen ik het dan eindelijk zo hard en onomkeerbaar zwart op wit zag staan, was het hoe dan ook de shock van mijn leven. (Wist ik toen veel dat het noodlot precies een jaar later nog harder zou toeslaan, maar dat is weer een ander, gekend verhaal). Ik had de 5 jaren daarvoor immers mijn hele ziel en zaligheid in mijn werk gestoken; ik deed mijn werk graag verdomme! En nu was alles in één pennentrek naar de kloten. Ik was er gedurende 3 weken zodanig ziek van dat ik zelfs geen muziek kon verdragen. Nochtans kocht ik in die 3 weken stápels cd’s. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het er een 50 tal moeten geweest zijn. Nieuwe releases, geen ouwe rommel uit de afprijsbakken. Niet omdat ik die persé allemaal wilde hebben, maar ik moést gewoon cd’s kopen toen. Als troost, om mijn hart te luchten; om mij af te reageren quoi. Diezelfde namiddag nog nam ik de bus naar Halle om er troost te zoeken in de toenmalige Doctor Vinyl; mijn “stamplatenwinkel” van toen zeg maar. Onder andere ‘No more shall we part’ van Nick Cave & The Bad Seeds was die dag net binnen gekomen. Het heeft nog wéken geduurd eer ik die cd, en vele anderen, beluisterd heb. Het was overigens dankzij ‘Songbird’ van Eva Cassidy dat ik weken later terug muziek verdroeg. Maar dat verhaal kon u hier vorig jaar al lezen.

Sindsdien rust er een vloek op ‘The nightly disease’ van Madrugada. Ik vind het één van de allermooiste cd’s uit mijn collectie, maar ik durf er haast nooit naar luisteren. ‘The nightly disease’ beluisteren, betekent immers het (nood)lot tarten en naderend onheil. Er gebeurt altijd wel iets negatiefs relatief kort na het beluisteren van die cd. Ik wou dat ik eens onbevangen van ‘The nightly disease’ kon genieten, maar de schrik slaat me al om het hart terwijl ik er naar luister. Gisteren stond de plaat hier nog eens op. Ik ben eigelijk niet benieuwd welk onheil me vandaag te wachten staat, maar iéts negatief zal er hoe dan ook gebeuren vandaag. Om het lot niet nog méér te tarten, post ik hier dan ook geen nummer uit die cd, maar ’No bad news’ uit ’The letting go’ van Bonnie ’Prince’ Billy.