Het 2008 in CD’s Collectief

De Player, Dirty Jos, Knorrr, Hoofdtelefoon en Chop-Suey vormen sinds begin dit jaar het ‘2008 in cd’s collectief‘. Zij hadden het voornemen om iedere week één cd aan te schaffen. Inmiddels zijn we 15 weken later en iedereen houdt zich nog steeds aan dit goeie voornemen. Het is een initiatief dat ik alleen maar kan aanmoedigen en toejuichen, en daarom voeg ik me graag bij het collectief. Niet dat één cd per week kopen tot mijn goede voornemens hoeft te behoren, overigens. Platen kopen is immers sinds mijn elfde levensjaar een primaire behoefte geworden en aldus een ingebakken automatisme. Sinds 1985 is er dan ook geen week voorbij gegaan zonder een plaat te kopen.

Ik had het geluk dat mijn ouders ook muziekliefhebbers waren en zelf ook veel platen kochten. Ik kreeg het virus ook te pakken en in 1984 kreeg ik voor mijn tiende verjaardag mijn eerste échte popplaat: ‘Thriller’ van Michael Jackson. Ik denk trouwens dat in de loop van dat schooljaar zowat al mijn klasgenoten van het vierde leerjaar die LP van hun ouders wel cadeau gekregen hebben voor een goed rapport, want we waren toen allemaal zot van Michael Jackson. We liepen immers allemaal ‘Beat it’ in een soort broebel Engels op de speelplaats te brullen. De creatiefste leerlingen, of de nerds zo u wil, bootsten ook de gitaarsolo van Eddie Van Halen na. Niemand die toen dacht dat Michael Jackson ooit zo laag zou vallen. Na ‘Thriller’ volgden bij ieder goed rapport nog enkele hitcompilaties in de ‘Now this is music’-reeks, en vanaf dan mocht ik ook iedere week één 45 toeren singletje in de GB kiezen. Iedere vrijdagavond gingen mijn ouders hun wekelijkse aankopen doen in de GB in Sint-Pieters-Leeuw en opdat ik niet de hele tijd zou lopen te zagen om snoep of speelgoed dumpten ze mij gedurende een uur bij de muziekafdeling, met de boodschap: “Ge moogt één singletje kiezen!” Toegegeven, soms en na lang aandringen werden het er wel eens twee. Ik verdenk er mijn ouders trouwens nu van dat ze één van die 2 singletjes zelf maar al te graag wilden hebben. Zo herinner ik me nog dat ik ooit eens ’Bad Boy’ van Miami Sound Machine koos, maar mijn pa wilde absoluut dat ik ’Wonderful world’ van Sam Cooke (dat in het voorjaar van 1986 heruitgebracht was en hoog in de hitparades stond, omdat het gebruikt werd in een reclamespot van, ik denk, Pepsi) koos. Mijn ma hakte de knoop dan maar door en besliste van beide singles te kopen. Na een héél goed rapport durfde ik overigens wel eens een LP te vragen die al een paar weken in mijn ogen stond te blinken. Maar meestal waren het dus singletjes. Was één uur niet te lang om een single te kiezen, vragen sommigen zich misschien af. Welnee, het was eerder nog een uur te weinig. Er dienden immers hartverscheurende keuzes gemaakt te worden tussen de nieuwe singles van The Pet Shop Boys, Simple Minds, U2, Miami Sound Machine, Falco, Madonna, Duran Duran, A-Ha, of de vele one hit wonders van toen. In de jaren ‘80 was dat niet simpel voor een 10/11-jarige. Anno 2008 heeft de gemiddelde elfjarige het verdorie gemakkelijk: ze kunnen downloaden wat ze willen, en allemaal gratis. Of diegenen met een greintje normen en waarden beluisteren hun favoriete liedjes op MySpace of YouTube. Dat was in de jaren ’80 wel even anders.

Maar bon, voorlopig genoeg gezeikt over dat saaie verleden. Over het verdere verloop en de evolutie van mijn muzikale aankoopgeschiedenis heb ik het een andere keer wel eens. Het ‘2008 in cd’s collectief’ is wat nu telt. Dit zijn alvast mijn aankopen van vorige vrijdag. De aankopen van de vorige weken haal ik de volgende dagen in.

1. Willie Nelson : One hell of a ride

Ik ben Willie Nelson veel te laat gaan appreciëren. Ik associeerde Willie te lang met foute Nashville country, vanwege zijn kitscherige jaren ‘80 hits als ‘To all the girls I’ve loved before (met Julio Iglesias godbetert), maar in 2002 werd ik in de Fnac aangetrokken door de hoes van zijn toenmalige nieuwe cd ’The great divide’. Waarna ik vaststelde dat dat best een sterke alt.country cd was. Nadien kocht ik ook nog ’It always will be’ uit 2004 en ’Songbird’, zijn samenwerking met Ryan Adams & The Cardinals, uit 2006. Er verschenen ondertussen nog wel meer Willie Nelson cd’s, maar zijn output is de laatste jaren dan ook zo geweldig groot dat het gewoon onmogelijk is alle nieuwe cd’s van Willie Nelson in huis te halen. Om nog maar te zwijgen van zijn gehele omvangrijke oeuvre! Ik was dan ook al lang van plan eens een goeie compilatie van Willie Nelson te kopen, maar de welke? Een vraag die zich onlangs vanzelf oploste met het verschijnen van dit uitstekende 4 cd’s tellende carrière overzicht. ’The ultimate celebration of an American icon’ schreeuwt de hoessticker en dat is niet gelogen. Dit overzicht omspant immers de hele carrière tot dusver van Willie Nelson in 100 songs. De eerste disc begint met het origineel van zijn allereerste plaat ’When I’ve sung my last Hillbilly song’ uit 1954 en de vierde disc eindigt met een nieuwe opname van die song. Tussendoor krijg je een overzicht van de vele muzikale facetten die Willie Nelson in die meer dan 50 jaar doorliep. Een overzicht dat zo overweldigend goed is dat het niet eens opvalt als ‘To all the girls I’ve loved before’ voorbij komt. Absolute aanrader en met 37.50 euro was deze box goedkoper dan ik dacht. Zeker als je weet dat deze box naast de 4 cd’s ook nog een 100 pagina’s dik boek bevat met nieuwe essays en nooit eerder gepubliceerde foto’s.

2. Jim Lauderdale & The Dream Players : Honey songs

Net als Ryan Adams en Willie Nelson nog zo’n veelschrijver, die Jim Lauderdale. Ik ontdekte Jim Lauderdale, net als zoveel andere singersongwriters, via het uitstekende e-zine altcountry.nl in 2004 middels zijn toenmalige nieuwe cd ‘Headed for the hills’, waarmee Jim op nr. 30 van mijn eindejaarslijstje van 2004 eindigde. Vrijwel meteen na ‘Headed for the hills’ kocht ik ook nog het daarvoor verschenen wondermooie ‘Lost in the lonesome pines’ (met de Clinch Mountain Boys) uit 2002 en sindsdien volg ik de meeste nieuwe releases van Jim Lauderdale, met de latere aankopen van ‘Bluegrass’ en ‘The bluegrass diaries’ tot gevolg. Alleen ‘Country super hits’ dat in 2005 tegelijk met ‘Bluegrass’ verscheen, liet ik links liggen. En nu is er er dus het nieuwe ‘Honey songs’ dat al unaniem lovende kritieken kreeg in de alt.country e-zines. Logisch ook, met de indrukwekkend ogende lijst muzikale medewerkers aan deze plaat, waaronder Bruce Springsteen-bassist Gary Tallent, gitarist James Burton, pedal steel en lap steel gitarist Al Perkins, Emmylou Harris en Buddy Miller. De begeleidingsgroep heet dan ook niet voor niets ’The Dream Players’.

3. Chatham County Line: IV

Samen met de nieuwe plaat van Jim Lauderdale, de tweede Yep Roc release die ik deze week kocht. Zoals de titel al suggereert is dit inderdaad de vierde plaat van Chatham County Line en de tweede die ik kocht. Hun vorige ‘Speed of the whippoorwill’ uit 2006 beviel me goed en na de lovende recensies besloot ik deze nieuwe cd dan ook maar te bestellen. ‘IV’ kreeg onlangs zelfs een 7.4 op de Schaal van Pitchflurk!

4. The Whipsaws: 60 watt avenue

Een gok, deze tweede cd van dit alt.country gezelschap, maar ik heb inmiddels wel het volle vertrouwen in de goeie smaak van Swa van Rootsville!

5, 6 én 7. The Triffids reissues

En daarmee heb ik eindelijk The Triffids compleet. Eerder werden ‘In the pines’, ‘Born sandy devotional’ en ‘Calenture’ al heruitgebracht. Heruitgaves die ik ook kocht, maar die niets nieuws voor me bevatten. Die platen had ik immers al lang op CD of LP. Ook nu heb ik met de reissue van ’The black swan’ een Triffids-cd dubbel, maar ‘Treeless plain’ is nieuw voor me, alsook ‘Beautiful waste and other songs’ waarin de mini albums ‘Raining pleasure’ en ‘Lawson square infirmary’ en de EP ‘Field of glass’ gebundeld werden. Beslist een aanrader deze reissues reeks, temeer vanwege de laag geprijsde (ik betaalde 15.50 euro per stuk) mooie verzorgde heruitgaves.