Opsporingsbericht

Ik was gisteren verdwaald in mijn hoofd. Ik herinner me dan ook niet veel meer van gisteren. Dat ligt waarschijnlijk aan het handvol kalmeerpillen dat ik voordien geslikt had. Ik weet nog dat ik plots als in een droom op een plein in hartje Ieper stond. Mijn madam en mijn dochter waren er ook. En rond mij herkende ik vaagweg vele andere bekende gezichten. Ik stond vlak voor een tamelijk groot podium. “Zou ik een liedje moeten gaan zingen?”, dacht ik. Maar ik durfde niet, want ik realiseerde me dat ik geen enkel instrument bij me had. Zelfs mijn oude versleten gitaar had ik thuis laten liggen. Bovendien wist ik toch niet wat ik zou moeten zingen. Ik heb namelijk geen enkele eigen geschreven song. “Maar desnoods zing ik ‘YMCA’ wel, dat gaat er altijd in”, dacht ik nog. Iedereen zag er dan ook blij en gelukkig en uitgelaten en vrolijk uit. Er hing overduidelijk vakantiestemming in de lucht. En liefde, veel liefde. Ik voelde de liefde rond mij. En op mijn beurt voelde ik mijn grenzeloze liefde voor mijn dochtertje die daar heel hulpeloos tegen dat hek voor dat grote podium vol verwachting voor zich uit stond te staren. “Ah, K3 of Mega Mindy zal zo dadelijk wel op het podium verschijnen!”, dacht ik, en ik verheugde me al op het zien van de verrukkelijke lijfjes van de geile K3 wijfjes. Groot was dan ook mijn teleurstelling toen ik plots 2 enorme lelijkaards op het podium zag verschijnen. Ik herkende ze vaag, maar wie waren dat ook alweer? Ze speelden een erg mooi liedje met z’n tweeën. “Fijn, een Simon & Garfunkel coverduo”, dacht ik. Helaas, na dit fijn besnaarde moment bestormden nog 2 louche types het podium. De ene hanteerde een basgitaar en de andere ging zich achter het drumstel zetten. Een oorverdovend lawaai was het gevolg en die onmenselijke marteling zou pas 2 uren later eindigen. Barbaarse basklanken beukten gedurende die tijd in op mijn arme vermoeide hoofd, loeiende gitaren reten mijn ziel open, het daverende drumgeluid bezorgde me hartritmestoornissen en van de helse verlichting begonnen mijn hersenen te smelten. Nee maar! Ik was op het feest van de Duivel! Was ik dan al dood? Nee, dat kon niet, want het was tenslotte nog geen 080808. Bovendien waren mijn madam en mijn dochter ook aanwezig, en van hen weet ik wel zeker dat ze na hun dood nooit naar de hel zullen gaan. Ik zweette in ieder geval als een rund en ik voelde mijn hart in mijn keel bonzen en plots voelde ik iemand op mijn schouder bonzen. Ik keek om en ik zag een goddelijke, jonge verschijning. Het leek wel een engel. “Nee maar! Ik ben after all dan toch in de hemel beland!”, dacht ik meteen. De engel stelde zich voor als E., ook wel gekend als C. op muziekfora. Ze had me gezocht en herkend. Wat was ze met me van plan? Ik wilde best wel stomende seks met haar, maar vanwege mijn overdosis medicatie zou ik zeker geen erectie krijgen zelfs al zou ze me de beste pijpbeurt aller tijden geven. En dus stelde ik haar maar voor alle veiligheid aan mijn madam en dochter voor. Ze zei me dat ze de groep op het podium goed vond en dat ze naar dit concert gekomen was dankzij mijn enthousiasmerende teksten over deze groep. Dat had ze wel 20 keer moeten herhalen, want het kabaal dat vanuit de monsterlijke speakers over het plein rolde, maakte dat ik haast geen letter begreep van hetgeen die lieve, zachte stem tegen me zei. En plots was ze weer weg, mijn Engel. Ik kon haar nog net horen roepen dat ze het veel te druk vond. En gelijk had ze, want toen ik rondom mij keek, zag ik tientallen blije, uitgelaten, vrolijke, lachende gezichten. “Wat zijn deze mensen gelukkig! En dat allemaal dankzij deze vriendelijke, goedlachse man die met zijn vriendjes daar op het podium zijn mooiste liedjes staat te spelen! Hij doet daarmee zowaar iedereen de belabberde koopkracht en de huidige politieke crisis vergeten! Dat moet wel een goed mens zijn.”, bedacht ik me.

Toen ik vandaag rond de middag uit mijn bed strompelde, voelde ik me ellendig. Mijn hoofd leek net een gonzende bijenkorf en mijn benen voelden aan alsof ik de dag voordien een paar Alpencols had beklommen. In mijn brievenbus vond ik ondermeer de Humo. Een dag te laat vanwege de Nationale Feestdag. Ik bladerde zoals altijd meteen door naar de CD rubriek. Carla Bruni kreeg bijna 4 sterren voor haar nieuwe plaat. Ik las in nog half beschonken toestand het Neil Young interview en daarna besloot ik mijn pc toch maar eens aan te zetten. Mail van mijn lieve madam in de mailbox. Met de vraag of ik de foto’s die ik gisteren genomen had van onze dochter met Elliott Murphy en Olivier Durand wilde doorsturen. “Wat?! Had ik dan toch geen vreemde droom gehad en was ik echt naar een concert geweest?! En dan nog wel een concert van Elliott Murphy???” Ik kon het nauwelijks geloven en haastig en nerveus stak ik de kaartjes van mijn fototoestel in de pc. Tot mijn grote verbazing laadde mijn pc nieuwe foto’s en filmpjes op. Ik kon mijn ogen niet geloven: ik had gisteren inderdaad het hele concert van Elliott Murphy & The Normandy All Stars in Ieper gefilmd! Of toch niet helemaal: ik vergeleek mijn filmpjes met de setlist die mijn madam had opgeschreven en zo bemerkte ik dat ik ‘Lost and lonely’ niet had gefilmd. Was ik op dat moment even verdwaald geweest in mijn hoofd?

Setlist:
1. Crepuscule
2. Black crow
3. Sonny
4. Green river
5. Pneumonia alley
6. Ophelia
7. Razzmatazz
8. Canaries in the mind
9. You never know what you’re in for
10. Last of the rock stars / Shout
11. On Elvis Presley’s birthday
12. Lost and lonely
13. A little touch of kindness
14. And General Robert E. Lee
15. Diamonds by the yard

Encore:
16. LA woman / Baby please don’t go / Spoonful / I got my mojo working / LA woman
17. Come on Louann
18. Frankenstein’s daughter
19. Just a story from America / Twist & shout / La bamba
20. Never say never again