Gevaarlijke Geesten

RAY WYLIE HUBBARD – Dangerous Spirits

Een legendarische outlaw als Jesse James heeft altijd al tot de verbeelding gesproken. Zo vernoemden tientallen singer songwriters een song naar hem en gisteren beweerde John Lee Hooker hier nog even slecht te zijn als Jesse James. Maar Jesse James zou nooit z’n legendarische status verworven hebben zonder de hulp van z’n gang; de James-Younger gang. Ook de Younger broers waren immers geen watjes en hun schurkenstreken moesten niet bepaald onderdoen voor die van Jesse James. Dat is ook country outlaw Ray Wylie Hubbard niet ontgaan, want in 1997 verheerlijkte hij het leven van Cole Younger in de song ‘The last Younger son’. Tenminste; daar leek het op, want Hubbard zette de luisteraar met die songtitel op het verkeerde been; iets wat meteen uit de openingszin van de songtekst blijkt:

My last name is Younger, I am the last Younger son / The name I was given / was Luke 15:21.

Hoezo Luke? Niemand van de Younger broers heette toch Luke of Lucas? Hubbard verduidelijkte in interviews destijds dat de song eigenlijk over z’n zoontje Lucas gaat, maar dat hij dat niet expliciet wilde vermelden in z’n songtekst. Hij ging tijdens het schrijven van de song op zoek naar een sleutel om een link te leggen met de outlaw Cole Younger. Die sleutel vond hij toen hij in een hotelkamer in de bijbel de passage Luke 15:21 las:

And the son said to him, “Father, I have sinned against heaven and before you. I am no longer worthy to be called your son.”

Een gezellige vader, die Ray Wylie Hubbard, om z’n toen 4-jarige zoontje Lucas via de Bijbelse parabel van de Evangelist Lucas over de verloren zoon te linken aan de beruchte outlaw naam Younger. Zo’n gevaarlijke geesten als die van Cole Younger roep je maar beter niet op, en zeker niet met je zoontje als medium. Dat is om miserie vragen. Inmiddels zou Lucas Hubbard ongeveer 15 jaar oud moeten zijn. Zijn vader kan maar beter hopen dat hij ouder wordt dan 21 of hij verwenst zichzelf nog dat hij ook nog de tekstregel “I won’t get no older than the age of 21″ bedacht. Hopelijk heeft hij zijn zoon hiermee niet vervloekt. ‘The last Younger son’ is mede dankzij het sfeerversterkende meeslepende gitaarspel van Tony Joe White in ieder geval het schitterende hoogtepunt op ‘Dangerous spirits’; de cd waarmee ik Ray Wylie Hubbard in 1997 leerde kennen. Ik botste op die cd toen ik in de rekken van de JJ Records in Leuven op zoek was naar ‘El corazon’, de cd van Steve Earle die op dat moment net verschenen was. Ik had nog nooit van Ray Wylie Hubbard gehoord, maar zijn karakterkop op de hoes sprak me wel aan. De liner notes in het cd boekje van de mij toen ook nog onbekende Thom Jurek haalden me definitief over de streep: dit album moést ik hebben. Toch beluisterde ik eerst veelvuldig ‘El corazon’ van Steve Earle, om dan nadien meteen te constateren dat het album van Ray Wylie Hubbard eigenlijk toch wel stukken beter was. En kijk, tot vandaag beluister ik nog jaarlijks graag ‘Dangerous spirits’ van Ray Wylie Hubbard waardoor het album nu op nr.98 in mijn Album Top 100 prijkt, terwijl het al lichtjaren geleden is dat ik nog eens Steve Earle z’n ‘El corazon’ uit de kast trok. Nadien kocht ik ieder nieuw album van Ray Wylie Hubbard, en hoewel geen daarvan ondermaats is, benadert geen enkele van die latere albums het niveau van ‘Dangerous spirits’. En dan heb ik nog niet eens z’n doorbraakalbum ‘Loco gringos lament’ gehoord, dat naar verluidt nog beter zou zijn. Toch vind ik ‘Dangerous spirits’ ook al een bescheiden meesterwerkje, waardoor je gerust kan stellen dat Ray Wylie Hubbard in de periode 1994-1997 een creatieve piek bereikte. Wat ‘Dangerous spirits’ zo bijzonder maakt is dat het z’n titel helemaal waarmaakt: meteen al van bij het album openende autobiografische titelnummer word je meegezogen in het niet zo fraaie levensverhaal van Ray Wylie Hubbard. Wroeging bracht echter Verlossing in zijn leven, en laat ‘Verlossing’ nu het sleutelwoord op de hele plaat zijn: alle zondaars en verdoemden in de verhalende songteksten van Hubbard zijn immers op de één of andere manier op zoek naar Verlossing. De soundtrack hierbij klinkt rauw, rafelig, mysterieus, zompig en broeierig en wordt naast Hubbard zelf ingevuld door ander schoon americana volk als Lucinda Williams, Tish Hinojosa, Sara Hickman, Jimmy Lafave, Kieran Kane, Mike Henderson, Kevin Welch en de reeds vernoemde Tony Joe White. Het is vooral die laatste die middels vurig en geïnspireerd gitaarwerk de plaat naar een hoger muzikaal niveau tilt, zoals je hier kan horen op ’The last Younger son’:

 
http://static.boomp3.com/player.swf?song=c0cjucryf_i
Boomp3.com

Weinig bruikbaar materiaal van Ray Wylie Hubbard op youtube te vinden overigens, maar deze live versie van de Woody Guthrie classic ‘This land is your land’ is een pareltje: