41. Joe Purdy: Take my blanket and go
Dit is al de tiende cd van Joe Purdy in nog geen 10 jaar tijd, maar ik had nog nooit eerder van ‘m gehoord of gelezen, en dat is zonde. Het is dankzij het enthousiasme van Jan Janssen en zijn Real Roots Café dat ik deze geweldige singer songwriter alsnog leren kennen heb. En meteen nog wel met dit nieuwe bloedmooie ‘Take my blanket and go’. Hoe goed moet de rest van zijn platen wel niet zijn en waarom hoorden we hier nooit eerder van de soulvolle Joe Purdy die dit jaar met dit ’Take my blanket and go’ de beste Ray LaMontagne plaat van het jaar afleverde?
42. Thomas Denver Jonsson: the lake acts like an ocean
Voor deze cd stapte de Zweedse singersongwriter af van het countryrock pad dat hij op eerdere platen bewandelde. Zodoende bracht Jonsson zichzelf in een kwetsbare positie, want op ‘The lake acts like an ocean’ klinkt Jonsson nu helemaal als het minder getalenteerde kleine broertje van Will Oldham. Jonsson heeft echter het geluk dat zijn nieuwe plaat verscheen in een jaar dat Will Oldham als Bonnie ‘Prince’ Billy een minder goeie studioplaat uitbracht met ‘Lie down in the light’.
43. Fred Eaglesmith: Tinderbox
Ik hoor Fred Eaglesmith het liefst in z’n rol van eenzame hardcore troubadour, zoals hij te horen was op zijn vorige hartverscheurende album ‘Milly’s Café’ uit 2006; wat een thuishaven vol tranentrekkende smartlappen voor alle gebroken harten en eenzame truckers was en waarmee hij volkomen terecht tamelijk hoog in mijn top 50 van 2006 stond. ‘Tinderbox’ sluit muzikaal meer aan bij het recente werk van Tom Waits, hetgeen muzikaal vuurwerk oplevert maar minder pure, hartverwarmende bezieling.
44. Roland: Never enough
Deze samenwerking tussen bluesman Roland en Tom Van Laere resulteerde in de allerbeste Roland plaat ooit.
45. Hayes Carll: Trouble in mind
Mijn soundtrack bij de zomer van 2008, deze ‘Trouble in mind’ van Hayes Carll, waarmee de Texaan nauw aansluit bij de rauwe americana van Guy Clark en Steve Earle. Hayes Carll overtreft met deze ene plaat overigens moeiteloos de laatste 4 platen van de grote Steve Earle.
46. The Whipsaws: 60 watt avenue
Evan Phillips, opperhoofd van de Canadese countryrock groep The Whipsaws, zag ik op Halloweenavond samen met Tim Easton en Leeroy Stagger een hartverwarmend, onvergetelijk concert geven in Toogenblik, alwaar het trio hun gezamenlijke plaat ‘One for the ditch’ kwam voorstellen. Deze plaat van z’n band verscheen vorig jaar al, maar bereikte in de zomer pas de Belgische platenwinkel dankzij het geweldige Duitse Blue Rose label. The Whipsaws klinken op hun beste momenten als oerdegelijke Neil Young & Crazy Horse, maar het is niet toevallig dat het beste nummer van de plaat een cover is van Neil Young z’n ‘Mr. Soul’. Een groep met groeipotentieel en zeker in het oog te houden, in ieder geval.
47. Grayson Capps & The Stumpknockers: Rott ‘n roll
Grayson Capps en z’n band beleefden hoorbaar veel plezier aan het maken van deze derde plaat, maar jammer genoeg klinken een handvol songs net daardoor te vrijblijvend en te luchtig waardoor het hoge niveau onderuit gehaald wordt, zodat een derde opeenvolgende top 10 notering voor Grayson Capps in mijn eindejaarslijstje genekt wordt.
48. Chris Knight: Heart of stone
Voor de opvolger van ’Enough rope’ uit 2006 deed de Texaan Chris Knight beroep op Dan Baird en het resultaat is opnieuw, zij het een ietsje minder overtuigend, een festijn van stomende, breedgeschouderde countryrock.
49. Rodney Crowell: Sex & gasoline
Geen evenaring van zijn meesterwerk ‘The Houston kid’ uit 2001, maar vooral dankzij producer Joe Henry werd dit toch Rodney Crowell zijn beste plaat sindsdien.
Géén MySpace 
50. John Hiatt: Same old man
Met deze landerige doch vinnige americana plaat maakte John Hiatt eindelijk die missing link tussen ‘Walk on’ en ‘Crossing muddy waters’ in zijn catalogus.
Roen's Ranch 
merci om me eraan te herinneren dat ik weer veel gemist heb dit jaar. ik hoorde enkel #44, die ik ook heel goed vond
LikeLike
Pak een week verlof en kom gerust eens luisteren Guy!
LikeLike
Kleine correctie: TD Jonsson komt uit Zweden, niet uit Canada.
LikeLike
Miljaar, waar haal ik dat van die Canadees nu weer uit? Bedankt voor de correctie, Hugo
LikeLike
Alleen 50 en 44 waren mij , tot enkele weken geleden, bekend.
Maar Joe Purdy heb ik toevallig , zopas uit Parijs meegebracht! Ik was daar op schattenjacht ( !) meer bepaald naar Leo Sayer ‘s,’ Paris dies in the Morning ‘. Ik botste echter op de CD (hoesje met Eifeltoren!)’ Paris in the Morning’.Voilà, mijn souvenirtje, een totaal onbekende Purdy, gekocht zonder te beluisteren. Maar wat een meevaller…na het bomalarm!
Ik hoop dat jou ook zo’n muzikale verrassingen te beurt vallen in 2009!!! Ik wens jou die reis naar Parijs volgend jaar en bedankt Roen voor al die heerlijke commentaren afgelopen jaar. Beste wensen, ook aan uw madam en dochtertje !
LikeLike